Wystawa podsumowująca letnią wizytę gruzińskich fotografów na Dolnym Śląsku, którzy wzięli udział w kolejnej edycji polsko-gruzińskiego projektu fotograficznego „Dialog obrazów”. W trakcie tygodniowego pleneru zaproszone do udziału w nim osoby starały się uchwycić w swoich pracach najistotniejsze elementy zastanego przez nie krajobrazu oraz dostrzec konteksty wpisane w niego przez człowieka, a także specyfikę regionu Dolnego Śląska. Artyści spędzili tydzień na poznawaniu regionu oraz siebie nawzajem, zawiązali znajomości i przyjaźnie, byli w tych samych miejscach, fotografowali podobne rzeczy. Efekty ich pracy są jednak różne, a mimo to można w nich wyczuć ducha obu regionów.

Artyści biorący udział:
Irakli Dzneladze, Kakhaber Emiridze, Lasha Phalavandishvili, Seraphim Dzneladze

Organizatorzy:
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Galeria FOTO-GEN Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucji Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Dofinansowano z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego

WSPÓŁPRACA KULTURALNA Z ADŻARIĄ (GRUZJA) W ROKU 2023 W RAMACH POLSKO-GRUZIŃSKIEGO FESTIWALU KULTURY

Powołany do istnienia w roku 2017 Polsko-Gruziński Festiwal Kultury jest przestrzenią współpracy kulturalnej i artystycznej między regionem Dolnego Śląska a gruzińską Autonomiczną Republiką Adżarii. Festiwal ma charakter interdyscyplinarny i realizuje projekty z różnych dziedzin artystycznych, które często są projektami realizowanymi wspólnie przez artystów z Dolnego Śląska oraz z Adżarii.

29 WRZEŚNIA – 29 PAŹDZIERNIKA 2023, Contemporary Art Space w Batumi,
Zviad Gamsakurdis 1/5, – wstęp wolny

Wystawy:
1. „Jak zwierzę”, Tom Swoboda. Kurator: Paweł Bąkowski
2. „Polski self publishing fotograficzny. Ziny i niskonakładowe publikacje”,
Kuratorzy: Krzysztof Orłowski, Paweł Bąkowski
Więcej informacji o wystawach na stronie www.okis.pl/prace-toma-swobody-i-polski-selfpublishing-w-gruzji/

20 PAŹDZIERNIKA 2023, godz. 19.00 – wstęp wolny
PAŃSTWOWE CENTRUM MUZYKI W BATUMI
godz. 19.00, Odissei Dimitriadis 1, Batumi

Andrzej Kosendiak – dyrygent
Aldona Bartink, Aleksandra Turalska – sopran,
Daniel Elgersma, Piotr Olech – kontratenor,
Marek Belko, Maciej Gocman – tenor,
Volodymyr Andrushchak, Tomasz Łykowski – bas
WROCŁAW BAROQUE ENSEMBLE

PROGRAM KONCERTU – CZĘŚĆ I

Marcin Józef Żebrowski – Vesperae in Visitatione Beatae Mariae Virginis:
Deus In Adiutorium
Antiphona 1: Exurgens Maria
Psalmus: Dixit Dominus
Antiphona 2: Intravit Maria
Psalmus: Laudate Pueri
Antiphona 3: Ut audivit
Psalmus: Laetatus Sum
Antiphona 4: Benedicta tu
Psalmus: Nisi Dominus
Antiphona 5: Ex quo facta est
Psalmus: Lauda Jerusalem
Antiphona ad Magnificat: Beatam me dicent

Marcin Józef Żebrowski – Magnificat:
Magnificat anima mea
Quia respexit
Deposuit potentes
Gloria Patri
Antiphona ad Magnificat: Beatam me dicent
Sequentia: Mittit Ad Virginem

przerwa

PROGRAM KONCERTU – CZĘŚĆ II

Grzegorz Gerwazy Gorczycki – In virtute tua; Laetatus sum; Iesu corona virginum
Completorium:
Cum invocarem
In te, Domine, speravi
Qui habitat
Ecce nunc benedicte
Te lucis ante terminum
In manus tuas
Nunc dimittis

——————————————————————————————————

POLSKA MUZYKA BAROKOWA

Barok to w dość powszechnie akceptowanej, choć oczywiście stanowiącej znaczne uproszczenie, opinii historyków jest reakcją na renesans i reformację protestancką. Polityka Kościoła rzymskokatolickiego u schyłku XVI i w początkach następnego stulecia wpłynęła na obraz życia muzycznego w ośrodkach władzy w Polsce. Pierwsze zwiastuny nowego stylu można obserwować w muzyce komponowanej i wykonywanej już w ostatnich latach XVI wieku i na początku XVII wieku na dworze królewskim Zygmunta III w Warszawie.  Muzykę polskiego baroku, podobnie jak muzykę innych ośrodków, cechowała obecność dwóch stylów: dawnego – stile antico, traktowanego jako zachowawczy (osseruato), oraz stylu nowego, określanego mianem stile moderno. Pierwszy z nich oznaczał kontynuację stylu muzyki renesansu, drugi – wzbogacanie zaś obu środków harmonicznych i fakturalnych, niezbędne dla rozwoju muzyki dramatycznej, kameralnej i solowej, a także dla monumentalnego stylu koncertującego. Style antico i moderno występowały równolegle i przyczyniały się do silnego zróżnicowania formy i brzmienia różnych gatunków muzycznych.

Muzyka polskiego baroku obfitowała w różnorodne formy i gatunki muzyczne: operę, oratoria, msze, instrumentalistykę.  Opera jako reprezentacyjna forma muzyki barokowej przeniknęła do Polski bardzo szybko. Teatr operowy urzeczywistniał najważniejsze elementy sztuki barokowej, zwłaszcza rozwinięte zdobnictwo i skłonność do przepychu. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że dwór królewski w Warszawie należał do pierwszych poza środowiskiem włoskim ośrodków, gdzie odbywały się przedstawienia teatralne z muzyką.

Twórczość tego czasu należy traktować jako wspólne dzieło kompozytorów polskich i obcych działających w Polsce. Cechą charakterystyczną polskiego baroku było uprawianie muzyki tanecznej. Bogaty zbiór  stanowiły instrumentalne utwory o charakterze użytkowym, służące do tańca, niemniej  przenikanie rytmiki tanecznej do różnych form artystycznych było punktem wyjścia do rozwoju gatunków stylizowanej muzyki tanecznej.

Marcin Józef Żebrowski urodził się około 1710 r., zaś zmarł po roku 1780, jest dzisiaj uważany za jednego z najzdolniejszych XVIII-wiecznych kompozytorów polskich. Wydaje się, iż był on najwybitniejszym kompozytorem jasnogórskim w XVIII w. Już za życia cieszył się wielkim poważaniem. Skrzypek, śpiewak (bas), kompozytor i nauczyciel muzyki. Jego twórczość – tak instrumentalna (m.in. Symfonia Es-dur, Concerto grosso, sonaty triowe, Sonaty, Adagia i Andante pro processione), jak i wokalno-instrumentalna (utwory mszalne bądź przeznaczone na liturgię godzin) – po latach zapomnienia zaczyna znajdować swe miejsce we współczesnym repertuarze koncertowym, stając się jednym z najważniej­szych świadectw świetności muzyki polskiej XVIII w. Obecnie w archiwum jasnogórskim znajduje się 21 sygnowanych manuskryptów z 30 utworami Marcina Józefa Żebrowskiego.

Grzegorz Gerwazy Gorczycki uznawany za najwybitniejszego polskiego kompozytora doby późnego baroku, w obrazie tej epoki jest postacią wyróżniającą się na tle innych nie tylko ze względu na walory twórczości, lecz także stosunkowo dużą ilość zachowanych dzieł i dobrze rozpoznaną biografię. Zachowana do naszych czasów twórczość Gorczyckiego obejmuje 50 kompozycji o autorstwie pewnym i 32 utwory mu przypisywane. Jest to niemal wyłącznie polifoniczna muzyka religijna do tekstów łacińskich, tworzona w różnych gatunkach i stylach na potrzeby bogatej liturgii wawelskiej katedry. W dorobku kompozytora znajdziemy utwory wokalne w sięgającym doby renesansu stylu a cappella (motety, hymny, msze), wokalno-instrumentalne w barokowym stylu koncertującym (koncerty wokalne) oraz grupę kompozycji wokalnych (głównie hymnów) z udziałem instrumentów tylko wspierających brzmieniowo partie śpiewaków.

21 PAŹDZIERNIKA 2023, Państwowe Konserwatorium Muzyczne
im. Zakarii Paliashvili w Batumi, Dimitri Tavdadebui 20 – wstęp wolny

– Warsztaty skrzypcowe z dr Mikołajem Zgółką
– Koncert kameralny WROCŁAW BAROQUE ENSEMBLE

Dyrektor organizacyjny wydarzeń w Gruzji – Akaki Dzneladze
Dyrektor artystyczny Polsko-Gruzińskiego Festiwalu Kultury – Igor Wójcik

Patronat honorowy:
Ambasador Polski w Gruzji – Mariusz Maszkiewicz
Przewodniczący Rady Najwyższej Adżarii – Davit Gabaidze
Marszałek Województwa Dolnośląskiego – Cezary Przybylski

Organizatorzy:
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Państwowe Centrum Muzyki i Sztuki w Batumi

Narodowe Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego we Wrocławiu

Partnerzy:
Ambasada Polski w Gruzji

Instytutu Polski w Tbilisi

Dofinansowano ze środków:
Dofinansowano z budżetu państwa – ze środków ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Budżet Samorządu Województwa Dolnośląskiego,

Ministerstwo Kultury, Edukacji i Sportu Autonomicznej Republiki Adżarii

Fundacja KGHM Polska Miedź

W piątek 29 września 2023 r. w Contemporary Art Space  w Batumi otwarto dwie wystawy polskich artystów-fotografików w ramach Polsko-Gruzińskiego Festiwalu Kultury.

Pierwsza z nich to prezentacja indywidualna prac polskiego artysty Toma Swobody „Jak zwierzę”, który w ciągu ostatnich kilku lat rozwija bardzo rozległy projekt badawczy „Animal Space”. Stanowi on dokumentację mieszkalnych przestrzeni dla zwierząt zaprojektowanych przez człowieka. Problem ten jest szczególnie widoczny w ogrodach zoologicznych, gdzie w sposobie projektowania klatek czy wybiegów, udających miejsca natywne zwierząt, uwidacznia się niezrozumienia ich rzeczywistych potrzeb. Stają się one zatem ludzką projekcją, wyobrażeniem tego, jak żyją zwierzęta. Projekt, oprócz tego, że stanowi wizualną narrację, możne być też rozumiany jako protest zwracający uwagę na warunki w jakich żyją zwierzęta. Ich dziejącą się cały czas krzywdę, niewygody i stres. Kuratorem tej wystawy jest Paweł Bąkowski.

Druga wystawa „Polski Selfpublishing fotograficzny. Ziny i niskonakładowe publikacje” to subiektywny przegląd publikacji fotograficznych wybranych przez kuratora wystawy Krzyśka Orłowskiego, który jest wydawcą i projektantem książek fotograficznych. Wybór ten składa się z zinów i małonakładowych, wydawanych oddolnie wydawnictw fotograficznych, które w ostatnich latach są bardzo popularną formą. Wystawa ta to przegląd ponad 20 polskich artystek i artystów, rodzaj otwartej czytelni fotograficznej.

Organizatorzy:
Ośrodek Kultury i Sztuki – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Galeria FOTO-GEN
Contemporary Art Space Batumi

Kuratorzy:
Paweł Bąkowski
Krzysiek Orłowski

Projekt współfinansowany z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Patronat honorowy:
Marszałek Województwa Dolnośląskiego
Przewodniczący Najwyższej Rady Autonomicznej Republiki Adżarii

Partner:
Zinteka

Projekt został dofinansowany przez MKiDN w programie „Promocja Polskich artystów za granicą”.

Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji z wystawy „Równowaga/Equilibrium”.
Oficjalne otwarcie ekspozycji odbyło się 25 sierpnia 2023 w Galerii FOTO-GEN we Wrocławiu.

Więcej informacji o wystawie www. okis.pl/rownowaga-equlibrium/

fot. Jerzy Wypych

Patronat Honorowy: Cezary Przybylski – Marszałek Województwa Dolnośląskiego

Partner wiodący: Przedstawicielstwo Regionalne Komisji Europejskiej w Polsce

Partnerzy: MiserArt, Basecamp, Lima

Patroni medialni: Radio Nowy Świat, Magazyn Szum, Notes na 6 Tygodni, Pismo Artystyczne Format, TVP3 Wrocław

Organizator: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Projekt współfinansowany z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Wydarzenie odbywa się w ramach Święta Województwa

Istnieje słowo – wentyl bezpieczeństwa, słowo pozorne, fałszywe, będące zasłoną dymną dla powszechnego okrucieństwa. To „równowaga”. Powszechnie używa się tego terminu, by zdefiniować estetykę i harmonię, idealny stan spokoju, w którym prawo i bezprawie, przemoc i dobro, moc i bezsilność występują w równych proporcjach. Pojęcie to jest uznawane za kluczowe przy diagnozowaniu przyczyn destabilizacji świata, utraty balansu między technologią a naturą, kulturą a gospodarką, zyskiem a zdrowiem, potrzebą a konsumpcją czy też informacją a wolnością.

Przyjmuje się ogólnie, że dążenie do równowagi jest fundamentalną zasadą organizacji przestrzeni życiowej człowieka, a tzw. zrównoważony rozwój, na który składają się świadomość ekologiczna, przeciwdziałanie przemocy, odrzucenie modelu antropocentrycznego oraz wysiłki w kierunku rozwoju demokracji i sprawiedliwości społecznej, stanowi podstawę naszego istnienia. Z kolei utrata kontroli i destabilizacja niebezpiecznie przybliżają nas do autodestrukcji. Problem tkwi jednak w tym, że posługując się pojęciem „równowagi”, tak naprawdę unikamy odpowiedzialności za skutki naszych gestów i decyzji. Karmimy się iluzją, wchodząc w pozorną strefę komfortu, która nigdy nie ma szans realnie zaistnieć.

Słowo „równowaga” – dźwięcznie i łagodnie brzmiące – zawiera w sobie trwały dualizm. Kryje się za nim nieustanne pole bitwy, zaciekła, brutalna walka po obu stronach pojedynku, którego celem jest jedynie (bądź aż) dążenie do sytuacji, którą symbolizuje wspomniany termin. To proces, permanentny ruch i stan nieosiągalny, choć możliwy do wyobrażenia, ale tylko w skali makro, gdy bezwzględność oddziaływania na siebie przeciwstawnych sił jest na tyle odległa, by móc rozmyć się w umownej poetyce tego pojęcia.

„Równowaga”, podobnie jak inne terminy opisujące stany niemożliwe, z racji swego niedookreślenia pozwala zaledwie na próby wyobrażenia i zbliżenia się do nieosiągalnego miejsca, które się za nią skrywa: czystego, stabilnego i nieruchomego punktu idealnego balansu sił. Jest utopią, marzeniem zupełnie wyabstrahowanym z uwarunkowań środowiska, w jakim mogłaby się zdarzyć, czyli tak naprawdę pojęciem fałszywym i kalekim. Zakłada ona bezruch i wieloraki brak: bodźców, energii, reakcji; jest to stan niemożliwy w znanym nam środowisku, którym zawsze rządzi synergia.

Przyjmując, że to myśl stwarza rzeczywistość, i stojąc w obliczu tak wielu katastrof i potencjalnych zagrożeń o globalnych konsekwencjach, nasuwa się pytanie o kondycję naszej zbiorowej odpowiedzialności i wyobraźni. Czy za rzadko wyobrażamy sobie, czy niewłaściwie afirmujemy? Aby tworzyć (wymyślać) rzeczywistość, należy mieć jej świadomość. Mieć odwagę zbliżyć się do niej na tyle blisko, aby krew miała barwę czerwoną, wojna wojna swym bestialstwem wlewała się nam do oczu, a bogacenie się kosztem życia bezbronnych nosiło miano „wyzysku”, a nie „dyplomacji”. Gdybyśmy częściej pozwalali sobie na tę odwagę, częściej też uciekalibyśmy w przeciwną stronę – tym samym rzeczywiście znaleźlibyśmy się na ścieżce ku równowadze.

Wystawa nosząca tytuł Równowaga stanowi reakcję na ostatnie, nieproste i dramatyczne, wydarzenia w naszej przestrzeni społeczno-politycznej i ogromną skalę nierówności w niemalże każdej sferze ludzkiego życia. Wybrane prace odnoszą się do kwestii społeczno-politycznych, sensualnych oraz do zagadnienia równowagi ekologicznej. Ekspozycja ta jest miejscem współistnienia elementów o symbolice mitycznej, ludzkiego zmagania z ograniczeniami cielesności, bólu, świadomości, zaufania i jej braku, granicy między życiem i śmiercią, nierównowagi w poszanowaniu i dbałości o szeroko pojęte środowisko, w którym śmierć i rozkład stają się początkiem, paliwem dla nowego życia. Prezentowane dzieła cechują się nadto bezpośrednimi odniesieniami do wojny oraz wszechobecności w polityce zakłamania, przemocy, bezwzględności, agresji, autorytaryzmu, niehumanitarnego postępowania, barbarzyństwa.

Agnieszka Chodysz-Foryś

Fotorelacja z wystawy „Równowaga/Equilibrium”

Oprowadzanie kuratorskie | Równowaga
14 września 2023, godz. 17.00, Galeria FOTO-GEN OKiS, pl. bp. Nankiera 8

Równowaga I Performance
27 września (środa), godzina 18.00, Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Rynek Ratusz 27, Wrocław
Fotorelacja z performance w ramach projektu „Równowaga”

Oprowadzanie kuratorskie | Równowaga
11 października 2023, godz. 17.00, Galeria FOTO-GEN OKiS, pl. bp. Nankiera 8

Równowaga I Panele dyskusyjne
13 i 14 października, DCF – Dolnośląskie Centrum Filmowe, Marszałka Józefa Piłsudskiego 64A, Wrocław

Projekt jest współfinansowany z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Wydarzenie organizowane w ramach obchodów 25-lecia Święta Województwa Dolnośląskiego

///

There is a word – a safety valve, a misleading and false word, a smokescreen for ubiquitous cruelty. This word is “equilibrium”. It is commonly used to denote aesthetics and harmony, an ideal state of tranquillity in which law and lawlessness, violence and virtue, power and powerlessness occur in equal proportions. The concept is considered crucial in diagnosing the reasons for the world’s destabilisation, the loss of balance between technology and nature, culture and economy, profit and health, need and consumption, information and freedom.

It is generally accepted that the pursuit of equilibrium is a fundamental principle of the organisation of the human living space, and that so-called sustainable development, consisting of environmental awareness, anti-violence, rejection of the anthropocentric model, and efforts to develop democracy and social justice, ought to be the basis of our existence. In contrast, loss of control and destabilisation bring us dangerously close to self-annihilation. However, the problem lies in the fact that by using the concept of “equilibrium,” we are actually avoiding responsibility for the consequences of our acts and decisions. We feed ourselves an illusion, entering an apparent comfort zone that will never have a chance to actually exist.

The word “equilibrium” – which sounds vibrant and soft at the same time – is inherently dualistic. It masks an incessant battlefield, a fierce, brutal struggle whose sole purpose is only (or as much as) to strive for the situation of balance. It is a process, a permanent movement, an unattainable yet imaginable state that can only exist on a macro scale, when the ruthless clash of contrasting forces is remote enough to blur into the conventional poetics of the term.

As is the case with other terms referring to impossible states, the indefinibility of “equilibrium” only permits attempts to imagine and come closer to this inaccessible state: the pure, stable and immovable point of the ideal equilibrium of forces. It is a utopia, a dream abstracted from the environment in which it could happen, which actually renders it a false and incomplete concept. It assumes immobility and a manifold absence: of stimuli, energy, reactions; it is a state of affairs that is impossible in any known environment, always governed by synergy.

Assuming that it is thought that creates reality, and facing so many catastrophes and potential threats with global consequences, a question emerges about the state of our collective responsibility and imagination. Are we using our imagination too rarely, or perhaps we are unable to affirm it? To create (imagine) reality, one must be aware of it and dare to get close enough to it, so that the blood is red, the atrocities of war sting the eyes, and the enrichment at the expense of the powerless is called “exploitation” rather than “diplomacy.” Were we to allow ourselves such courage, we would also be more inclined to run in the opposite direction – closer to the path leading to equilibrium.

The exhibition titled Equilibrium is a reaction to the recent, complex and dramatic events in our socio-political space and the huge scale of inequality in almost every sphere of human life. The selected works address socio-political questions and the issue of ecological equilibrium, but also touch the senses. The exhibition is a place of coexistence of elements with mythical symbolism, the human struggle with the limitations of corporeality, pain, consciousness, trust and its lack, the boundary between life and death, the imbalance in respecting and caring for the environment as such, in which death and decay become the beginning and fuel for new life. The featured works also make direct references to war and the omnipresence of hypocrisy, violence, ruthlessness, aggression, authoritarianism, inhumane behaviour and barbarism in politics.

Agnieszka Chodysz-Foryś