Pierwsze recenzje MOJŻESZA

Prezentujemy pierwsze recenzje MOJŻESZA naszej nowej koprodukcji teatralnej w reż. Tomasza Węgorzewskiego

Nowy (wspaniały?) „Mojżesz”

– Nauka nie ma zamiaru straszyć ani pocieszać – mawiał Zygmunt Freud. W trakcie oglądania „Mojżesza”, nowej premiery Teatru Polskiego- w podziemiu, zastanawiałem się, czy twórcy tego spektaklu chcą widzów przestraszyć, czy pocieszyć.

„Mojżesz” opowiada o grupie współczesnych badaczy poszukujących nowych praktyk duchowych, którzy odwołując się do mitu Mojżesza i postaci Zygmunta Freuda, eksplorują temat potencjalnego przełomu duchowego oraz wizji nowej Ziemi Obiecanej. Jak podkreślają twórcy spektaklu, swoją ostatnią rozprawę naukową poświęcił Freud mitycznemu wyzwolicielowi Izraelitów i twórcy judaizmu, uznawanemu za proroka także przez chrześcijaństwo oraz islam – Szczególne zainteresowanie, jakim na kilka miesięcy przed śmiercią Freud obdarzył Mojżesza, wynika z rozpoznanego przez siebie podobieństwa między własną biografią a legendarnym żywotem patriarchy – tłumaczą twórcy spektaklu. – Jednak Ziemia Obiecana, do jakiej przywiódł nas Freud, nie jest krainą pełnej wolności i całkowitego szczęścia. Psychoanaliza nie wyjaśnia wszystkich zjawisk psychicznych i nie oferuje skutecznych metod uzdrawiania wewnętrznych konfliktów i uśmierzania duchowego cierpienia. W świecie skompromitowanych Kościołów i upadku autorytetów religijnych z całą mocą odradza się dzisiaj niewiarygodna potrzeba wiary – dodają. Czytaj całość…

Michał Hernes, www.tuwroclaw.com

* * *

Mojżesz: Wołanie i pogwarki z pustyni

Obok „Postaci dnia” spektakl „Mojżesz” to jedna z najciekawszych propozycji w dotychczasowej historii wrocławskiego Teatru Polskiego – w podziemiu. Duża w tym zasługa Michała Opalińskiego, występującego w obu produkcjach.

W spektaklu, który absolutnie nie jest ani teatralną wersją biblijnej opowieści o Exodusie z Egiptu do Ziemi Obiecanej, ani biografią przywódcy Izraelitów, ani sceniczną wersją naukowej rozprawy Zygmunta Freuda, znajdziemy samych siebie. Wciąż poszukujących, rozgadanych (chwilami nadmiernie przegadujących), pełnych, wyrazistych, charakternych ludzi.

Zygmunt Freud swoją ostatnią rozprawę, napisaną przed śmiercią i przed wybuchem II wojny światowej, poświęcił Mojżeszowi. Ale w spektaklu nie ma Mojżesza.
Czytaj całość…

Małgorzata Matuszewska, miarakultury.blogspot.com

* * *

Spektakl „Mojżesz” – recenzja

Polski Teatr w Podziemiu uraczył nas nową produkcją zatytułowaną „Mojżesz”. Sztuka powstała w oparciu o rozprawę Zygmunta Freuda na temat postaci żydowskiego patriarchy, w którym dostrzegał nić podobieństwa. Freud przyjmując rolę Mojżesza wiedeńskiej psychoanalizy próbował pomóc pacjentom wyjść z niewoli własnych przedsądów i dotrzeć do ziemi obiecanej,jaką jest realizacja popędu seksualnego. Twórcy spektaklu słusznie zdali sobie sprawę, że pisma Freuda nie zdołały wyczerpująco opisać życia psychicznego człowieka. Dopatrzyli się w jego naukach luki, szczeliny, która otworzyła nową drogę do myślenia o człowieku, jego pragnieniach i miejscu przeznaczenia. Refleksje te, wznoszące się na poziom metakrytyczny, stały się kanwą spektaklu teatralnego. Niewątpliwie zamysł twórców – dramaturga, Magdy Kupryjanowicz i reżysera Węgorzewskiego, jest ambitny i nowatorski we Wrocławskim świecie teatralnym. Artyści postanowili zaprosić publiczność do wspólnego zastanowienia się nad miejscem człowieka w świecie, nad rolą myślenia w podejmowaniu działania czy też ograniczeniami stojącymi na drodze do realizacji własnych marzeń. W tych usiłowaniach dotarcia do sedna ludzkiej egzystencji twórcy nie odwołują się do hermetycznej myśli Heideggera, Sartre’a czy Ricoeur’a, ale podążają własną ścieżką, przez co treść sztuki bliższa jest myśleniu każdego człowieka. Czytaj całość…

Powrót pierwszego, www.powrotpierwszego.wordpress.com

* * *

Teatr Polski w Podziemiu. Twórcy „Mojżesza” zmuszają widza do przebudzenia

Tomasz Węgorzewski, realizując „Mojżesza”, przypomina o tym, jak bardzo teatr może być nieoczywisty. We Wrocławiu przydarza się to w ostatnim czasie niezwykle rzadko, dlatego najnowsza propozycja Teatru Polskiego w Podziemiu stanowi pewną egzotykę. Jego aktorzy udowadniają, że niestraszne im żadne zabawy teatralną formą.

Bohaterowie spektaklu zostali pozbawieni imion. Czas i miejsce akcji pozostają nieznane lub nie mają żadnego znaczenia. Filozoficzna dyskusja toczyć się może wszędzie i w każdym momencie, bo to, nad czym zastanawiają się pozostawieni na pustyni ludzie, jest ponadczasowe. Rozważają kategorię końca na różnych płaszczyznach: świata, życia, wartości, dotychczasowych porządków. Czytaj całość…

Katarzyna Mikołajewska, www.wyborcza.pl

Odsłuchaj treść artykułu