POSKROMIENIE

REŻYSERIA MONIKA PĘCIKIEWICZ
SCENOGRAFIA, KOSTIUMY KATARZYNA BORKOWSKA
REŻYSERIA ŚWIATEŁ MIREK KACZMAREK
MUZYKA CEZARY DUCHNOWSKI
WIDEO EMIKO
KONTEKSTY MICHAŁ BUSZEWICZ
PRODUCENTKA KASIA MAJEWSKA
KURATOR ARTYSTYCZNY PIOTR RUDZKI
ASYSTENT REŻYSERKI MICHAŁ OPALIŃSKI
PLAKAT, ZDJĘCIA NATALIA KABANOW
MARKETING, PROMOCJA MARIUSZ TURCHAN

OBSADA

KAŚKA DUDEK (KASIA)
ANNA ILCZUK (OLGA)
EWA SKIBIŃSKA/AGNIESZKA GLIŃSKA (IRENA)
MARTA ZIĘBA (MARIA)
MICHAŁ OPALIŃSKI (LUDWIK)
ADAM SZCZYSZCZAJ (JAKUB)
ANDRZEJ WILK (JERZY)
WOJCIECH ZIEMIAŃSKI/TOMASZ LULEK (WIKTOR)
MATEUSZ ZNANIECKI (HARON)
ORAZ ZOFIA KŁAK (WIDEO)
Z UDZIAŁEM HALINY RASIAKÓWNY (GŁOS MATKI)

PRAPREMIERA: 5 MAJA 2019
Piekarnia | Centrum Sztuk Performatywnych
ul. Księcia Witolda 62-67, Wrocław

„Poskromienie złośnicy” Williama Shakespeare’a było tylko inspiracją dla spektaklu. Przedstawienie to powrót Moniki Pęcikiewicz do teatru, aktorek i aktorów – tak dobrze znanych we Wrocławiu – do wspólnej pracy. Spektakl to odpowiedź na doświadczenie kryzysów wynikających z różnorodnych poskromień wymuszanych na nas przez kulturę i społeczeństwo. Przedstawienie o kondycji indywidualnej i zbiorowej tego artystycznego kolektywu. Ale także o każdym z nas. O naszym tu i teraz. O wolności. O nieprzekraczalnych granicach. Intymne i jednocześnie spektakularne, rozgrywane w niesamowitej przestrzeni zaprojektowanej przez Katarzynę Borkowską.

Koprodukcja:
Instytut im. Jerzego Grotowskiego,,
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego,
Teatr Ślaski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach,
Teatr Polski – w podziemiu / Polski Theatre in the underground (Fundacja Teatr Polski – TP dla Sztuki)

Spektakl współfinansowany z Budżetu Województwa Dolnośląskiego

Znalezione obrazy dla zapytania urząd marszałkowski dolnoślaski

TEKSTY:

„Poskromienie” jest odpowiedzią na doświadczenie kryzysów, które wynikają z różnorodnych poskromień wymuszanych na ludziach przez kulturę i społeczeństwo. To spektakl o kondycji indywidualnej i zbiorowej tego artystycznego kolektywu. Otrzymałem od aktorów dar płynący prosto z ich serc i nawet jeśli ich improwizacje są nierówne, to paradoksalnie nabrały dzięki temu jeszcze większej mocy i autentyzmu, a przede wszystkim – bardzo mnie poruszyły. Jestem ciekaw, w jakim kierunku ten spektakl pójdzie za sprawą improwizacji, jak będzie ewoluował i się rozwijał”.

Michał Hernes
„Poskromienie”, czyli dawny Teatr Polski w Piekarni [w:] www.tuwroclaw.com

***

„Tym razem grają w fantastycznej przestrzeni wrocławskiej Piekarni, udostępnionej przez Instytut Grotowskiego. Wytaczają w trwającym konflikcie ciężkie, artystyczne działa. I inaczej niż oponenci z Zapolskiej, nie chybiają. W smutnym, pełnym niedopowiedzenia, niespełnienia i lęku spektaklu opowiadają o rozpadzie więzi – rodzinnych, społecznych. O tym, jak gryziemy się w język, gdy chciałoby się powiedzieć wprost. O tym, jak rezygnujemy z siebie, odtwarzając, a nie stwarzając”.

Dawid Dudko
„Poskromienie” w Teatrze Polskim w Podziemiu: czy już umarliśmy? www.kultura.onet.pl

***

„Pęcikiewicz rzeczowo punktuje tematykę poskromienia, a bohaterowie posługują się tekstem, który wypracowany został w toku aktorskich improwizacji. Oczywiste prawdy mieszają się tu z mniej dosłownymi, a przy tym wieloznacznymi kontekstami, które wymagają od widza większej czujności i analizy. Spektakl świetnie definiuje jego zniekształcona przestrzeń – załamywane linie geometryczne, umieszczone w centrum ogromne weneckie lustro, które raz odbija, raz deformuje oraz wyświetlane na podłodze filmy (ich widoczność jest uzależniona od powierzchni, na którą padają)”.

Katarzyna Mikołajewska
Rajstopy narzędziem opresji („Poskromienie”) [w:] mieszamwkulturze.pl

***

„Spektakl Moniki Pęcikiewicz porusza kilka tematów: obecna jest w nim refleksja o nieuchronności śmierci, okrucieństwie starości, nieoczywistym erotyzmie. Nie zabrakło również aluzji do sytuacji dawnego zespołu aktorskiego Teatru Polskiego. Jednak głównym wątkiem jest tytułowe poskramianie, które dotyka przede wszystkim obecnych na scenie kobiet”.

Katarzyna Niedurny
Jak poskromić kobietę rajstopami, czyli niewczesny feminizm Moniki Pęcikiewicz [w:] www.dialog-pismo.pl

***

„Diagnoza reżyserki Moniki Pęcikiewicz jest gorzka: rodzina zawodzi, nie stanowi żadnego oparcia. Miłość jest udręką, umieranie to samotność. Nawet zwykła rozmowa jest porażką, grą pustych znaków, atawistycznym triumfem obojętności albo przemocy. Jedynie w scenie, w której młoda bohaterka (znakomita Anna Ilczuk) myje niepełnosprawne ciało umierającego mężczyzny (Andrzej Wilk), język spełnia swoją funkcję (komunikuje), a przy tym wydaje się naturalny i bezpretensjonalny”.

Agnieszka Wolny-Hamkało
Nieposkromienie [w:] www.tygodnikprzeglad.pl

***

„Z pietyzmem i rozmachem została zaplanowana scenografia Katarzyny Borkowskiej, budują klimat światła Mirka Kaczmarka i niezwykle pomysłowe wideo-cienie autorstwa Emiki. A muzycznie najnowszy spektakl Teatru Polskiego w Podziemiu to dzieło absolutne. Od długiego czasu nie słyszałem (nie jedynie we Wrocławiu) tak wspaniałej muzyki teatralnej, jak ta skomponowana przez Cezarego Duchnowskiego, ze śpiewem – uwaga – Ewy Skibińskiej. W finałowej wizyjno-medytacyjnej scenie tkwi kawał piękna teatru”.

Grzegorz Chojnowski
Poskromienie [w:] chojnowski.blogspot.com

***

„POSKROMIENIE” – spektakl Teatru Polskiego w Podziemiu, wyreżyserowany przez Monikę Pęcikiewicz, niemal rok po premierze jest wciąż boleśnie aktualną próbą przyjrzenia się naszemu światu, relacjom, życiu. Sceny wyimprowizowane podczas prób przez wspaniałych aktorów należących kiedyś do zespołu Teatru Polskiego, zanurzone w pięknej wizualnie scenografii, opatrzone dojmującą muzyką, każdy widz odbierze inaczej, co innego sklei dla siebie z tych emocjonalno-wizualnych elementów. Przypominamy o tym ważnym spektaklu tuż przed marcowym „Maratonem Podziemia”:

Dagmara Chojnacka [w:] Recenzje Dagmary Chojnackiej: Poskromienie i Wrocławski Abecadlik [PODCAST] www.radioram.pl

Odsłuchaj treść artykułu