„PARADOX” na Cairo Days International Monodrama w Kairze

O spektaklu:
Autorski dramat inspirowany książkami Josepha Hellera „Paragraf 22” i „Closing Time”. Wizyjna opowieść pełna przewrotnych akcji i napięcia dramaturgicznego, która zwraca się wprost do wrażliwości widza oraz wiedzie jego emocje na wyprawę… na groteskową wycieczkę szlakiem strachu o własne życie…

„PARADOX” – monodram Krzysztofa Rogacewicza
(…) Yosarian Rogacewicza-Pulkowskiego jest sam. Sam ze swoimi wspomnieniami, strachem, wątpliwościami. Jest sobą, swoim przyjacielem, towarzyszami, pułkownikiem, porucznikiem, generałem. Śmieje się, płacze, krzyczy, szepcze, jąka się. Skacze, klęka, pełza, biega. Pije, pali zioło. Jest sam z całym swoim strachem – wtedy i teraz. Bywa poważny, zrozpaczony, zdystansowany. Pokazuje zaskakującą skalę emocji swoich i postaci, które przed nami odgrywa. Jego kostium, odwołujący się do wojennego munduru, to pamiętające lepsze czasy, spodnie moro, kaftan z przedłużonymi rękawami – może to kaftan bezpieczeństwa(…), czapka pilotka(…), manierka i bajecznie kolorowe buciory, których nie powstydziłyby się dzieci-kwiaty przełomu lat 60. i 70. Odniesień do tego okresu znajdujemy w spektaklu znacznie więcej – w obrazach filmowych i muzyce. Krzysztof Rogacewicz pokazuje całą skalę emocji, nastrojów, rozterek i wahań. Jest wewnątrz i na zewnątrz – nie tylko emocjonalnie, ale i w przestrzeni sceny, na której jedynym elementem scenograficznym są zwieszające się białe bryty materiału. One dzielą przestrzeń na tę część w głębi, która przenosi bohatera (ON) w przeszłość, i tę bliżej nas – do dzisiaj. Bywają też ekranem, na którym wyświetlane są ruchome obrazy pokazujące tło jego/naszego życia.
Rogacewicz specjalizuje się w najtrudniejszej formie teatru – monodramie. Po raz kolejny udowadnia, że robi to doskonale – potrafi skupić na sobie uwagę widowni. Śmieszy, wzrusza, drażni, każe słuchać i reagować. W tak trudnym tekście ani na moment nie traci panowania nad nim, nad sobą i nad widownią. Wielkie gratulacje! To rzadkie osiągnięcie. (Urszula Liksztet, Nowiny Jeleniogórskie, nr 26, 29 czerwca 2021)

Krzysztof Rogacewicz        
Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu (1991). W latach 1992 – 98 grał na scenach Teatru Animacji oraz Teatru C.K.Norwida w Jeleniej Górze. Od 1995 roku aktor niezależnego teatru MASKA w Jeleniej Górze. Od lat obecny na ekranie filmowym i telewizyjnym (m.in. „KURIER”, „Safe Inside”, „KOMORNIK, „1”, „KLAN”, „M jak Miłość”, „Na wspólnej”, „Pierwsza miłość”, „Korona Królów”). Laureat „SREBRNEGO KLUCZYKA”– nagrody przyznawanej przez redakcję Nowin Jeleniogórskich za kreację w spektaklu „PASTORAŁKI”.
Od 1992 z monodramem „Kontrabasista” reprezentował Dolny Śląsk na kilkunastu międzynarodowych festiwalach i przeglądach teatralnych (USA, Kanada, Wielka Brytania, Niemcy, Włochy, Finlandia, Grecja, Chorwacja, Armenia, Czechy, Słowacja, Rosja, Ukraina, Albania). Został  nagrodzony na:  BEST INTERNATIONAL AWARD – NOWY JORK – United SOLO Festiva, 15. International Monodrama Festival ALBAMONO (Albania ) 8. Międzynarodowy Festiwal Małych Form Teatralnych i Monodramów LUDI – Orel, ROSJA,  3. Interbalkan Theatre Festival (Ateny, Grecja)

Projekt plakatu: Bogumiła Twardowska-Rogacewicz

Fragmenty recenzji:
Rogacewicz specjalizuje się w najtrudniejszej formie teatru – monodramie. Po raz kolejny udowadnia, że robi to doskonale – potrafi skupić na sobie uwagę widowni. Śmieszy, wzrusza, drażni, każe słuchać i reagować. W tak trudnym tekście ani na moment nie traci panowania nad nim, nad sobą i nad widownią. Wielkie gratulacje! To rzadkie osiągnięcie.
Urszula Liksztet, Nowiny Jeleniogórskie, nr 26, 29.06.2021

Bohater monodramu jest z jednej strony wojskowym, kimś, kogo doświadczyła wojna, komu należy się niejako z urzędu szacunek, a z drugiej wariatem, osobą zupełnie niepoważną, mówiącą nielogicznie. Kogo więc oglądamy na scenie? Lotnika z traumą wojenną czy błazna? Nie wiadomo. „Paradox” został bowiem tak skonstruowany, że obie możliwości wydają się przez cały czas w równym stopniu prawdopodobne. Raz, słuchając bohatera, odnosi się wrażenie, że jego obserwacje na temat świata są niezwykle celne i błyskotliwe, a za chwilę wydaje się, że bredzi on zupełnie bez sensu. Powaga przeplata się w tym przedstawieniu z groteską, a mądrość z głupotą. Wszystko wzięte jest w cudzysłów, choć kontekst prezentacji jest jak najbardziej poważny – jest nim bowiem troska o ludzkie życie.
Kamil Bujny, Teatr dla wszystkich, 30.11.2021

Producenci i współorganizatorzy:
Stowarzyszenie Teatr MASKA
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego