„Kiedyś różą byłam, dziś gniję w kanale” – pokazy grudniowe
Spektakl w reżyserii Roberta Traczyka to historia o Róży Luksemburg, łącząca elementy teatru politycznego, groteski i komiksowej narracji.
Twórcy:
Tekst: Robert Traczyk, Magdalena Walkiewicz
Reżyseria: Robert Traczyk
Scenografia i kostiumy: Paulina Krupa
Muzyka: Der Slapstick Tod
Reżyseria światła: Daniel Kuman Kuźma
Konsultacje choreograficzne: Magdalena Górnicka-Jottard
Asystent reżysera: Siarhei Artsiomenka
Podziękowania dla Adriana Lewandowskiego za wypożyczenie sukienki ze swojej kolekcji.
Obsada: Paulina Krupa, Igor Paszczyk, Magdalena Walkiewicz
fot. Tobiasz Papuczys
Daty pokazów:
5 grudnia (piątek), godz. 19.00 KUP BILET
6 grudnia (sobota), godz. 19.00 KUP BILET
Miejsce:
Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Sala Teatru Laboratorium, Rynek-Ratusz 27, Wrocław
Bilety:
do 2 grudnia 30 zł
od 3 grudnia 35 zł
do nabycia na: ekobilet.pl oraz (w przypadku niewyczerpania puli) na 40 minut przed spektaklem w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego, Sala Teatru Laboratorium, Rynek-Ratusz 27, Wrocław
Liczba miejsc ograniczona. Miejsca są nienumerowane.
Róża Luksemburg po 106 latach wychodzi z kanału we Wrocławiu pomimo, że „wpadła” do kanału w Berlinie? I idzie ta Róża przez ten Wrocław w 2024, spotyka dziwnego typa, chyba Bakunina, Lewicowe Polityczki, Hutmena itp. Próbuje ich wezwać do rewolucji proletariackiej ta nasza superbohaterka superprodukcji superbohaterskiej (ewentualnie komiksu przygodowego). Na jej drodze tyle walki, tyle rozczarowań, tyle krzywd, tyle wzruszeń, tyle idei – że starczy światu na kolejne 200 lat późnego kapitalizmu.
Spektakl “Kiedyś Różą byłam, dziś gniję w kanale” to nietuzinkowa satyra społeczno-polityczna w reżyserii Roberta Traczyka, która w niebanalny, a momentami komiksowy sposób, obnaża prawdziwą twarz kapitalizmu i nieudolności systemowe.
We Wrocławiu, z zanieczyszczonej Odry, po 106 latach od “przypadkowego” wpadnięcia do berlińskiego kanału, wychodzi Róża Luksemburg. Kobieta, które całe swoje życie poświęciła rewolucji, budzi się i za cel ustanawia sobie doprowadzić w końcu do przewrotu klasy robotniczej.
Zdawać by się mogło, że obecnie zadanie będzie znacznie prostsze – przecież obywatele mają nieporównywalnie więcej swobód, a także ich samoświadomość znacząco wzrosła, w porównaniu do sytuacji sprzed wieku.
Lecz, czy aby na pewno pozytywnie wpłynęło to na chęć i mobilizację ludzi do wprowadzania zmian?
W towarzystwie znakomitej muzyki autorstwa Der Slapstick Tod, podążamy za Różą, która na swojej drodze spotyka coraz bardziej groteskowe postaci, bierze udział w coraz bardziej absurdalnych sytuacjach, a jej nadzieje pokładane w naszym pokoleniu, coraz szybciej maleją…
Sztuka, umieszczając we współczesnych realiach tak wyjątkową i znaczącą postać historyczną, odnalazła niezwykle ciekawy sposób na obnażenie obecnych problemów. Jednym z nim jest kryzys lewicy, która zostaje skonfrontowana z jej pierwotnymi założeniami, a także kwestia klimatu – może stan Odry wynika tak naprawdę z rozkładającego się w niej ciała przyglądającej się naszemu społeczeństwu rewolucjonistki?
H.K. (Fb/PestkaFestival, 2.05.2025)
„Kiedyś Różą byłam, dziś gniję w kanale” w reż. Roberta Traczyka to rozpisana na trójkę aktorów, żartobliwie skonstruowana opowieść o tym, że duch rewolucji nie ginie. Przemieszcza się jedynie jak tytułowa Róża przez czasy i przestrzenie w czerwonej sukni, chcąc rozniecić emocje proletariatu. Kabaretowy rys tekstu Roberta Traczyka i Magdaleny Walkiewicz, który z czytania performatywnego przerodził się w pełnoprawny spektakl teatralny, śmieszy, ale i zastanawia. Z jednej strony Róża w opuszczonej hali znajdzie robotnika, który dmucha balony na Święto Pracy, z drugiej zderzy się ze specyfiką funkcjonowania w gigantycznym magazynie międzynarodowej korporacji. Paulina Krupa zastosowała scenograficzne minimum: aktorzy pojedynczymi elementami kostiumów sugerują, kim aktualnie są. Spektakl opiera się na tekście i prostych działaniach teatralnych. Bohaterowie mówią o tym, że każde pozytywne, kapitalistyczne działanie może mieć swój negatywny rewers, o którym na początku się nie myśli. Ze sceny pada dużo słów, które dziś brzmią anachronicznie, a jednocześnie przypominają o godności pracownika i jego podstawowych prawach. Może to nie Róża zagubiła się w kanałach czasoprzestrzennych, ale wyczuła moment, żeby przypomnieć pewne podstawy, które ludzie zagubili gdzieś po drodze? Duch rewolucji jest obecny w świadomości ludzi w każdym czasie – wystarczy iskra: nawet pod wodą…
Joanna Marcinkowska, Zagubiona Róża L. (Fb/PestkaFestival, 2.05.2025)
Premiera spektaklu odbyła się w ramach Konkursu [RE]zydencje Festiwal PESTKA.
Premiera wrocławska odbyła się 6 czerwca 2025r. link do fotorelacji: https://okis.pl/fotorelacja-z-premiery-spektaklu-kiedys-roza-bylam-dzis-gnije-w-kanale/
Producenci i współorganizatorzy spektaklu:
B&D Consulting sp. z o.o.
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Produkcja spektaklu współfinansowana z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Lukáš Brutovský – słowacki reżyser, tłumacz, dramatopisarz i muzyk, jeden z najważniejszych twórców średniego pokolenia na Słowacji. Ukończył reżyserię na VŠMU w Bratysławie. Już podczas studiów jego przedstawienia pokazywane były na międzynarodowych festiwalach (Bratysława, Praga, Brno, Moskwa) i zdobyły kilka nagród. Współpracuje z licznymi teatrami na Słowacji i w Czechach. W 2014 roku został laureatem nagrody czeskiego czasopisma teatralnego Divadelné nowiny za najlepszą reżyserię sezonu (przedstawienie „Maryša” w HaDivadle w Brnie). Od 2015 roku jest dyrektorem artystycznym w Słowackim Teatrze Kameralnym (Slovenské Komorné Divadlo) w Martinie. Blisko współpracuje z dramaturgiem Miro Dacho już od czasów studiów. Tłumaczy z języka niemieckiego (m.in. Schillera, Bernharda). W ostatnich latach (od wystawienia D1) wyraziście pracuje ze współczesnymi tematami dotyczącymi słowackiego społeczeństwa za pomocą eksperymentalnych, oryginalnych form literackich i scenicznych.
Katarzyna Dudzic-Grabińska jest reżyserką teatralną i radiową oraz tłumaczką języków czeskiego i słowackiego. Studiowała na Uniwersytecie, Akademii Muzycznej oraz w Akademii Sztuk Teatralnych we Wrocławiu, na Uniwersytecie Masaryka i JAMU w Brnie. Ukończyła kurs reżyserii radiowej w Szkole Wajdy. Ścieżkę artystyczną zaczynała jako muzyk klasyczny. Stypendystka ZAiKS-u, Słowackiego Centrum Literackiego SLOLIA i programu Culture Moves Europe. Jej spektakle były prezentowane na festiwalach w Krakowie, Słupsku, Jeleniej Górze, Spišskiej Novej Vsi czy Kalkucie. Działa interdyscyplinarnie, interesuje ją dialog międzykulturowy, najnowsza historia Europy Środkowej, lingwistyka.
Karolina Gorzkowska – Karolina Gorzkowska absolwentka Akademii Sztuk Teatralnych we Wrocławiu, aktorka Opolskiego Teatru Lalki i Aktora. Gościnnie występuje w Teatrze Nowym PROXIMA w Krakowie. Współpracuje także z Teatrem Dormana w Będzinie („Pamięć Rutki” – reżyseria Justyna Łagowska), Teatrem EkoStudio w Opolu oraz Krakowskim Teatrem Komedia. Zagrała między innymi w spektaklach w reżyserii Agaty Dudy – Gracz, Piotra Cieplaka, Bogusława Kierca, Przemysława Jaszczaka, Konrada Dworakowskiego, Tomasza Kaczorowskiego, Marcina Wierzchowskiego. Wystąpiła w ponad trzydziestu czytaniach performatywnych, między innymi w Opolskim Teatrze Lalki i Aktora, w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu czy w Teatrze Śląskim im. St. Wyspiańskiego w Katowicach. Współtworzy performatywną grupę -bufetowe-. Za rolę Rutki Laskier w spektaklu „Pamięć Rutki”, rolę Ninja Szuko w spektaklu „Zagubiony chłopiec” i rolę Miep Gies w spektaklu “Każdego dnia jest mi żal” została wyróżniona w 26. i 33. Subiektywnym Spisie Aktorów Teatralnych Jacka Sieradzkiego.
Dariusz Maj absolwent Wydziału Lalkarskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu (1994). W roku 1984 basista wrocławskiej grupy punkowej Sedes. Laureat nagrody wojewody dolnośląskiego dla najlepiej rokującego aktora młodego pokolenia (2002). W latach 1997-2001 aktor Centrum Sztuki – Teatru Dramatycznego w Legnicy (obecnie Teatr im. H. Modrzejewskiej w Legnicy). W latach 2001-2009 aktor Teatru Dramatycznego im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu. W latach 2009-2013 aktor Wrocławskiego Teatru Współczesnego im. E. Wiercińskiego. W Teatrze Polskim we Wrocławiu od 2015-2018 roku. Twórca wielu ról teatralnych i filmowych, współpracował z czołowymi polskimi reżyserami (K. Garbaczewski, M. Zadara, J. Głomb, J. Klata, P. Wojcieszek, M. Strzępka, M. Kleczewska, L. Raczak, K. Zanussi, F. Falk, W. Krzystek, K. Lupa, J. Skrzywanek, R. Talarczyk). Aktor Teatru Polskiego w Podziemiu, gdzie w koprodukcji z OKiS przygotował monodram „Aleja Narodowa” w reżyserii Katarzyny Dudzic-Grabińskiej, nagrodzony Kryształową Pestką na festiwalu Pestka w Jeleniej Górze.
Anna Adasiak – scenografka i kostiumografka teatralna i filmowa, a także jubilerka artystyczna. Absolwentka kierunku Scenografia oraz kierunku Projektowanie Ubioru Kreacyjnego na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Tworzy i współtworzy spektakle w teatrach lalek, dramatycznych i muzycznych oraz pracuje przy etiudach filmowych i serialach telewizyjnych. Współpracowała m.in. z Teatrem Muzycznym Capitol we Wrocławiu i Teatrem Polskim we Wrocławiu, Teatrem Kombinat we Wrocławiu, Ośrodkiem Kultury i Sztuki we Wrocławiu, Teatrem Lalki Tęcza w Słupsku, Teatrem Lalki i Aktora w Łomży oraz Szkołą Filmową Mastershot we Wrocławiu i Warszawską Szkołą Filmową. Kuratorka trzech edycji wystawy „Młoda Scenografia” w Słupsku organizowanego w ramach Festiwalu Plastyki Teatrów Lalki i Formy.
