Katalog podsumowujący projekt Transgresje. Nowoczesność i Tradycja Szkła Artystycznego Grupy Wyszehradzkiej. Dolnośląskie Warsztaty i Sympozjum – unikatowe przedsięwzięcie w skali kraju i transeuropejskich kontaktów z zakresu sztuki szkła na płaszczyźnie edukacyjnej, twórczej i wymiany nowych technologii artystycznych oraz kultywowania regionalnego dziedzictwa kulturalnego.
Wydarzenie zrealizowane zostało w 2021 roku ramach e-Glass Festival. Przewodnim tematem działań były poszukiwania zbieżności i rozbieżności między tradycyjnym rozumieniem i realizacją sztuki a nowoczesnymi działaniami z zakresu szkła artystycznego i użytkowego.

Redakcja: Edyta Patro
Teksty: Andrzej Mazur, Edyta Patro, Igor Wójcik
Tłumaczenie: Karol Waniek
Korekta tekstów w języku polskim: Maciej Szłapka
Korekta tekstów w języku angielskim: Christopher Smith
Na okładce: Witold Vito Wójcik, Bez tytułu, fot. Czesław Chwiszczuk
Fotografie: Pascal Chyba, Teresa Cukier, Natalia Dzidowska, Anna Hołowińska, Mariusz Łabiński, Sylwia Mazur, Dariusz Michalski, Katarzyna Pilic, Aleksandra Wątroba, Igor Wójcik
Projekt graficzny: Marek Rybicki

Wydawca:
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego, Rynek-Ratusz 24

Druk:  Drukarnia JAKS

ISBN: 978-83-67067-09-6

Format: 19 x 25 cm | liczba stron: 84 stron + okładka | oprawa: miękka
Język: polski, angielski

Cena: 20 zł + koszt wysyłki

DOSTĘPNA W SPRZEDAŻY

Książkę można zamówić w sklepie internetowym: www.sklep.okis.pl

Projekt jest dofinansowany z budżetu  Samorządu Województwa Dolnośląskiego

26 maja 2022 roku otworzyliśmy w galerii TOP w Berlinie pierwszą niemiecką ekspozycję prac Zdzisława Jurkiewicza.

Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji z otwarcia wystawy oraz fotodokumentacji, której autorem jest Max Grosser.

Więcej o wystawie: LINK

Fotodokumentacja

Fotorelacja z wystawy

(więcej…)

↓↓ English, Deutsch ↓↓

Zdzisław Jurkiewicz od 1964 r. mieszkał i pracował w niewielkim mieszkaniu przy ul. Łaciarskiej we Wrocławiu. To właśnie ono było figurą łączącą ze sobą poszczególne aspekty twórczości artysty, a nawet czymś więcej: centralnym punktem, w którym przecinały się liczne, zajmujące go i inspirujące sprawy i wątki. To tam powstały wszystkie prace, które można zobaczyć na wystawie: obiekty i zdjęcia, ale mowa tu oczywiście o czymś znacznie więcej niż tylko tradycyjnie rozumiana rola i funkcja pracowni artystycznej, nie chodzi także o genius loci. W latach 70. mieszkanie stało się wręcz swoistą kapsułą-laboratorium i ogrodem botanicznym jednocześnie. Jurkiewicz prowadził z okna swojego pokoju obserwacje astronomiczne. W tym samym czasie w małej kuchni zastawił swoistą „pułapkę” na słońce i stworzył jej fotograficzny zapis. Tak powstała praca Słońce 1.VII.1972 (1972) – na sekwencji czarno-białych zdjęć widzimy słoneczną tarczę na kuchennej ścianie w otoczeniu zwykłych przedmiotów, naczyń, szczypiorku w słoiku. Jest to zarówno jedna z najważniejszych prac artysty, jak i kluczowa praca na wystawie, ponieważ świetnie ukazuje to, w jaki sposób w pracach Jurkiewicza dochodziło do spotkania tego co odległe, nieosiągalne, z tym co bliskie, codzienne, zwykłe.

Ta strategia, którą artysta przyjął ponad 50 lat temu, oparłszy swoją twórczości na mikro- i makro-obserwacjach codzienności we wszystkich jej przejawach czynionych w przestrzeni swojego mieszkania, w szczególny sposób rezonuje z globalną sytuacją, w jakiej znaleźliśmy się wszyscy w związku z pandemią, która rozpoczęła się na początku 2020 roku i trwa nadal. Od kilkunastu miesięcy „zostajemy w domu” w myśl popularnego na początku pandemii hasła z mediów społecznościowych. Skończyły się nasze nie tak dawne podróże odbywane z łatwością w ciągu pół doby na inny kontynent, na drugi koniec świata. Dlatego właśnie postawa i działalność Jurkiewicza, łącząca obie sfery życia: prywatność i twórczość, oparta na otwarciu na rzeczywistość i jej uważne kontemplacyjne obserwowanie, oparta na ciekawości i chęci poznania, która może zostać zaspokojona tu i teraz, w każdym miejscu, w którym się znajdujemy, bez konieczności odbywania podróży na inny kontynent bądź na inną planetę, jest tak aktualna.

Kuratorka: dr Marika Kuźmicz

Seit 1964 lebte und arbeitete Zdzisław Jurkiewicz in einer kleinen Wohnung in der Łaciarska-Straße in Wrocław und es war eine Figur, die verschiedene Aspekte des Werkes des Künstlers miteinander verband, und noch etwas mehr: sie war ein Zentralpunkt, an dem sich alle für ihn interessanten, so zahlreichen Themen und Motive, kreuzten. In dieser Wohnung in der Łaciarska-Straße entstanden alle Kunstwerke, die man in der Ausstellung sehen konnte: Objekte, Gemälde und Fotografien. Natürlich diese Wohnung geht weit über die traditionell verstandene Rolle und Funktion eines Kunstateliers hinaus, dabei geht es auch nicht nur um den genius loci. So wurde die Wohnung von Jurkiewicz in den 70er Jahren auch zu einer Art Beobachtungskapsel, einem Labor und einem botanischen Garten zugleich. Jurkiewicz führte von seinem Zimmerfenster aus astronomische Beobachtungen durch. Gleichzeitig stellte in seiner Küche eine Art Sonnenfalle auf und hielt sie fotografisch fest. So ist das Kunstwerk Słońce 1.VII.1972 (1972) entstanden – in einer Folge von Schwarz-Weiß-Fotografien sehen wir eine Sonnenscheibe an einer Küchenwand, umgeben von gewöhnlichen Gegenständen, Geschirr, Schnittlauch in einem Glas. Es ist sowohl eines der wichtigsten Werke des Künstlers als auch das Schlüsselwerk der Ausstellung, weil es perfekt zeigt, wie in Jurkiewiczs Werken das Ferne, das Unerreichbare mit dem Nahen, dem Alltäglichen, dem Gewöhnlichen zusammenkam.

Jurkiewiczs Strategie, die er vor mehr als 50 Jahren angenommen hatte – indem er sein Werk auf Mikro- und Makrobeobachtungen des alltäglichen Lebens in all seinen Erscheinungsformen angesiedelte, die er in seiner Wohnung durchgeführt hatte – schwingt in besonderer Weise in der globalen Situation mit, in der wir uns alle aufgrund der Pandemie befinden, die Anfang 2020 begann und immer noch andauert. Seit mehreren Monaten „bleiben wir zu Hause”, wie ein zu Beginn der Pandemie beliebter Slogan in den sozialen Medien lautete. Vorbei sind unsere noch gar nicht so lange zurückliegenden Reisen zu einem anderen Kontinent, an ein anderes Ende der Welt, die leicht in einem halben Tag zu bewältigen waren. Gerade deshalb sind Jurkiewiczs Haltung und sein Wirken, die das Private und das Schöpferische verbinden, und auf der Offenheit gegenüber der Realität und ihrer aufmerksamen, kontemplativen Beobachtung, auf Neugier und dem Verlangen nach Wissen basieren, das hier und jetzt erfüllt werden kann, egal wo wir uns gerade befinden, ohne auf einen anderen Kontinent oder einen anderen Planeten reisen zu müssen, heute so aktuell sind.

Kuratorin: Dr. Marika Kuźmicz

Wystawa powarsztatowa
Transgresje. Nowoczesność i Tradycja Szkła Artystycznego Grupy Wyszehradzkiej

Centrum Dziedzictwa Szkła w Krośnie
Piwnice Przedprożne, Rynek
Wernisaż: 18 lutego 2022, godz. 17.30
Wystawa: 18 lutego – 30 czerwca 2022

(więcej…)

TOMASZ DOMAŃSKI
POMNIKI CZASU / dokument

kuehlhaus-goerlitz.de

fot.: Tomasz Domański

Więcej informacji o wystawie na stronie www.okis.pl

Fotorelacja z wernisażu wystawy „Transgresje. Nowoczesność i Tradycja Szkła Artystycznego Grupy Wyszehradzkiej”
w Muzeum Karkonoskim w Jeleniej Górze

(więcej…)

Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji z wernisażu wystawy Transgresje. Nowoczesność i Tradycja Szkła Artystycznego Grupy Wyszehradzkiej Oglądaj

TOMASZ DOMAŃSKI
POMNIKI CZASU / dokument

Kühlhaus Görlitz
17-30.12.2021
kuehlhaus-goerlitz.de

Wystawa Tomasza Domańskiego Pomniki Czasu / dokument jest podsumowaniem realizowanego od 25 lat programu artysty, opartego na utopijnej próbie plastycznego zwizualizowania czasu, czyli tworzeniu sprzyjających warunków do umownej jego obserwacji. Jednym z głównych tematów wystawy jest wyjątkowe połączenie efemerycznego działania artystycznego z monumentalnymi i spektakularnymi instalacjami w przestrzeni publicznej.

Prace, które będzie można zobaczyć, powstały w wyniku fascynacji naturą oraz integralnie z nią związanymi procesami konstruowania formy i ich destrukcji. Tym, co zajmuje Tomasza Domańskiego, pisze Adam Sobota,  jest usytuowanie człowieka w obrębie natury i wobec innych ludzi. Jego dzieła mówią nam, że jednostka musi stale określać się wobec zjawisk, które rozwijają się w czasie i mogą być identyfikowane poprzez relacje współzależnych czynników. Zobaczymy przekrojowy pokaz magnum opus artysty, od wczesnych prac z początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku aż po dzieła najnowsze, w tym projekty jeszcze niezrealizowane.

Tomasz Domański to badacz, obserwator. Jego widzenie wykracza poza utarte życiowo utensylia. On widzi na wskroś, napisała w publikacji Pomniki Czasu Sylwia Świsłocka-Karwot. I rzeczywiście, antycypowanie zjawiska topniejących lodowców na ogromną skalę w pracach z początku lat 90., np. Topnienie 1993 są dowodem na ogromną intuicję artysty.

Domański używa abstrakcyjnej formuły do przedstawienia swoich przemyśleń i przeczuć, by po chwili naprowadzić nas do sedna i istoty swojego działania. Gdy je odkrywamy, stajemy się odrobinę silniejsi w naszej prywatnej „bitwie” z czasem. Siła powodzenia tego programu artystycznego tkwi we wspólnym odczuwaniu czasu historycznego, nadbudowującego także nasze prywatne historie. W tym kontekście, nie bez znaczenia jest wiek artysty: młodość przypadająca na lata osiemdziesiąte aż po dojrzałą twórczość. To wspólna historia przemijania niezłomnie odradzająca się w strumieniu zdarzeń.

Kuratorki: Agnieszka Chodysz-Foryś, Beata Lubicka

Tomasz Domański
Urodził się w 1962 r. w Giżycku. Studiował w  Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, gdzie w 1993 r. uzyskał dyplom z rzeźby, a w 2003 r. obronił doktorat, którego przedmiotem była rzeźba efemeryczna jako monument relatywny.

Jest autorem rzeźb, instalacji, obiektów, performensów, rysunków i fotografii. Artysta pracuje przeważnie z naturalnymi materiałami: wodą, lodem, ogniem, drewnem, słomą, popiołem, metalem, wykorzystując właściwe im procesy.  Tworzy filmy i animacje jako integralne elementy wielu realizacji. W latach 1995-96, uzyskał stypendium Banaras Hindu University w Varanasi. Pięciokrotny stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz wielu fundacji i instytucji, m.in. dwukrotnie Pollock-Krasner z Nowego Jorku, Laurenz Foundation z Bazylei, Montag Stiftung Bildende Kunst z Bonn, dwukrotnie UNESCO-Aschberg z Paryża, KulturKontakt z Wiednia, Adolpha i Esthery Gottlieb z Nowego Jorku. W 1997 nominowany przez Mariusza Hermansdorfera, byłego dyrektora Muzeum Narodowego we Wrocławiu, do Paszportów „Polityki”. W tym samym roku reprezentował Polskę na IX Triennale Sztuki w New Delhi. Swoje projekty i wystawy realizował m.in. w Polsce, Niemczech, Francji, Luksemburgu, Irlandii, Norwegii, Szwecji, USA, Kanadzie, na Alasce, w Hong Kongu czy Korei. Prace Tomasza Domańskiego znajdują się m.in. w kolekcjach takich instytucji jak: Dolnośląskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, MWW Muzeum Współczesne Wrocław, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Brał udział w pięćdziesięciu wystawach indywidualnych i ponad stu zbiorowych.
Od 2002 roku we wsi Komorowice na Dolnym Śląsku realizuje projekt symbiotycznego ogrodu rzeźb czyli
WIEŻOGRÓD / TowerTopia.

Organizatorzy:
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Kühlhaus Görlitz
Muzeum Śląskie w Görlitz

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych oraz z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego.

Wystawie towarzyszy monograficzna książka Tomasza Domańskiego „Pomniki Czasu”, która wydana została w 2018 roku przez Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu. Strefa Kultury Wrocław była Partnerem Wydawniczym Książki w ramach Wrocławskiego Programu Wydawniczego. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego.

Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji z wystawy Tomasza Domańskiego Pomniki Czasu w Kühlhaus Görlitz Oglądaj

TOMASZ DOMAŃSKI
MONUMENTS OF TIME / documentary

Kühlhaus Görlitz
17-30.12.2021
kuehlhaus-goerlitz.de

Tomasz Domański’s exhibition is a recapitulation of the artist’s programme which has been going on for the last 25 years, constituting a utopian venture undertaken to give artistic visualisation to time, or to create conditions favourable for arbitrary observation of it. An important focus of the show is the unique combination of ephemeral artistic actions and monumental spectacular installations in public space.

Exhibited works have been inspired by nature and processes integral to it of constructing and destructing form. What Tomasz Domański is interested in, writes Adam Sobota, is the situation of humans within nature and towards other people. His pieces show us that the individual being has to continually define themselves in relation to phenomena that develop in time and can be identified through relations of interdependent factors. We will get a chance to see an overview of the artist’s magnum opus, from early works created in the early 1990s to latest pieces, including projects to be yet carried out.

Tomasz Domański is a researcher, an observer. His seeing goes beyond life’s petty utensils. He sees throughout, wrote Sylwia Świsłocka-Karwot in the book Monuments of Time. Indeed, anticipating the massive melting of glaciers, works from the early 1990s such as, for instance, Melting (1993), testify to the artist’s infallible intuition.

Domański employs an abstract formula to show his reflections and premonitions, to take us straight to the point of his actions. As we discover them, we become slightly stronger in our private ‘struggle’ against time. The force of this artistic programme comes from the shared experience of historical time, adding to our private histories. Within this context, the artist’s age is meaningful: his youth in the 1980s, and on to mature output. The common history of passing, endlessly recurring in the stream of events

Curators: Agnieszka Chodysz-Foryś, Beata Lubicka

Tomasz Domański
Born 1962 in Giżycko. He studied at the Academy of Fine Arts in Wrocław, obtaining his diploma in sculpture in 1993, and his PhD on ephemeral sculpture as a relative monument in 2003.
He creates sculptures, installations, objects, performance acts, drawings and photographs. Domański mostly uses natural materials: water, ice, fire, wood, hay, ash or metal, basing on the processes they are naturally part of. Numerous works feature films and animations. Having received a grant, he stayed at the Banaras Hindu University in Varanasi in 1995-96. He was also awarded grants from the Minister of Culture and National Heritage five times, as well as from many other foundations and institutions, including the Pollock-Krasner Foundation in New York (twice), the Laurenz Foundation in Basel, the Montag Stiftung Bildende Kunst in Bonn, UNESCO-Aschberg in Paris (twice), KulturKontakt in Vienna, and the Adolph and Esther Gottlieb Foundation in New York. In 1997 he was nominated by Mariusz Hermansdorfer, the former director of the National Museum in Wrocław, for the Paszport “Polityki” award. Domański represented Poland at the Ninth Art Triennale in New Delhi the same year. He has staged projects and exhibitions in Poland, Germany, France, Luxemburg, Ireland, Norway, Sweden, the United States, Canada, Alaska, Hongkong and Korea, amongst others. Tomasz Domański’s works can be found in many collections, including the Dolnośląskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych in Wrocław, National Museum in Wrocław, Wrocław Contemporary Museum, Centre of Polish Sculpture in Orońsko. His creative output has been presented at 50 solo and over 100 group shows.
Since 2002, he has been carrying out a project of a symbiotic garden of sculpture – WIEŻOGRÓD / TowerTopia in the village of Komornice in Lower Silesia.

Organised by:
Culture and Art Centre in Wroclaw – Cultural Institution by the Government of the Lower Silesian Region
Kühlhaus Görlitz
Silesian Museum in Görlitz