Dokumentacja fotograficzna wystawy Zdzisława Jurkiewicza Zdarzenia

Od 25 czerwca do 11 października 2021 na 3 piętrze Muzeum Współczesnego Wrocław prezentujemy wystawę „Zdzisław Jurkiewicz. Zdarzenia”.

Artyści i artystki: Zdzisław Jurkiewicz oraz Les Levine, Dóra Maurer, Robert Morris, Philippe Van Snick, Miloš Šejn, Margita Titlová Ylovsky.

Kuratorka: Marika Kuźmicz.

Organizatorzy: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu (OKiS), Muzeum Współczesne Wrocław, Stara Kopalnia – Centrum Nauki i Sztuki.

Dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu oraz z Budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego i Miasta Wałbrzycha.

Patronat honorowy: Cezary Przybylski – Marszałek Województwa Dolnośląskiego.

Fot.: Małgorzata Kujda, © Muzeum Współczesne Wrocław, 2021.

Fotorelacja z wernisażu wystawy Zdzisław Jurkiewicz. Zdarzenia

W 2021 roku przypada 90 rocznica urodzin Zdzisława Jurkiewicza (1931-2012), artysty niezwykłego i w szczególny sposób ważnego dla Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu.

25 czerwca w Muzeum Współczesnym Wrocław otwarta została wystawa Zdzisław Jurkiewicz. Zdarzenia.

Więcej informacji o wystawie na stronie www.okis.pl

(więcej…)

Zdarzenia. Zdzisław Jurkiewicz

Kuratorka: dr Marika Kuźmicz

W 2021 roku przypada 90 rocznica urodzin Zdzisława Jurkiewicza (1931-2012), artysty niezwykłego i w szczególny sposób ważnego dla Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu. Z tej okazji już teraz zapraszamy na dwie nadchodzące monograficzne wystawy w MWW Muzeum Współczesnym Wrocław i w Centrum Nauki i Sztuki Stara Kopalnia w Wałbrzychu.

Wystawie towarzyszył będzie katalog wydany nakładem Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu, Muzeum Współczesnego Wrocław i CNiS Stara Kopalnia w Wałbrzychu z tekstami Mariki Kuźmicz, Davida Crowleya, Sylwii Świsłockiej-Karwot i Igora Wójcika.

—

Marika Kuźmicz
Rzeczy, które robimy w domu

Zdzisław Jurkiewicz d 1964 r. mieszkał i pracował w niewielkim mieszkaniu przy ul. Łaciarskiej we Wrocławiu i to właśnie ono było figurą łączącą ze sobą poszczególne aspekty twórczości artysty, a nawet czymś więcej: centralnym punktem, w którym przecinały się wszystkie, tak przecież liczne, interesujące go sprawy i wątki. To tam powstały wszystkie prace, które można zobaczyć na wystawie w Muzeum Współczesnym: obiekty, obrazy i zdjęcia, ale mowa tu oczywiście o czymś znacznie więcej niż tylko tradycyjnie rozumiana rola i funkcja pracowni artystycznej, nie chodzi także o genius loci. W latach 70. Mieszkanie stało się wręcz swoistą kapsułą-laboratorium i ogrodem botanicznym jednocześnie. Jurkiewicz prowadził z okna swojego pokoju obserwacje astronomiczne. W tym samym czasie w swojej kuchni Jurkiewicz zastawił swoistą pułapkę na słońce i stworzył jej fotograficzny zapis. Tak powstała praca Słońce 1.VII.1972 (1972) – na sekwencji czarno-białych zdjęć widzimy słoneczną tarczę na kuchennej ścianie w otoczeniu zwykłych przedmiotów, naczyń, szczypiorku w słoiku. Jest to zarówno jedna z najważniejszych prac artysty, jak i kluczowa praca na wystawie „Zdarzenia”, ponieważ świetnie ukazuje to, w jaki sposób w pracach Jurkiewicza dochodziło do spotkania tego co odległe, nieosiągalne, z tym co bliskie, codzienne, zwykłe.

Ta artystyczno-egzystencjalna strategia, którą artysta przyjął ponad 50 lat temu, oparłszy swoją twórczości na mikro- i makro-obserwacjach codzienności we wszystkich jej przejawach czynionych w przestrzeni swojego mieszkania, w szczególny sposób rezonuje z globalną sytuacją, w jakiej znaleźliśmy się wszyscy w związku z pandemią, która rozpoczęła się na początku 2020 roku i trwa nadal. Od kilkunastu miesięcy „zostajemy w domu” w myśl popularnego na początku pandemii hasła z mediów społecznościowych. Skończyły się nasze nie tak dawne podróże odbywane z łatwością w ciągu pół doby na inny kontynent, na drugi koniec świata. Horyzont świata niespodziewanie zwęził się i skurczył do widoku z okien naszych mieszkań lub w lepszych momentach spadku zachorowań do eksplorowania ogródków działkowych czy podmiejskich ugorów i lasów. Jurkiewicz co prawda nie postulował zrównania działań artystycznych z codziennymi czynnościami, jakie wykonujemy wszyscy. W jego przypadku transponowanie doznań zmysłowych w przestrzeń sztuki, przekształcanie ich w to „co pomyślane”, było tym właśnie działaniem, które cechowało się pewną „elitarnością” i było zarezerwowane dla artysty. Ale jednocześnie jego postawa łącząca obie sfery życia: prywatność i twórczość, oparta na otwarciu na rzeczywistość i jej uważne kontemplacyjne obserwowanie, oparta na ciekawości i chęci poznania, która może zostać zaspokojona tu i teraz, w każdym miejscu, w którym się znajdujemy, bez konieczności odbywania podróży na inny kontynent bądź na inną planetę, jest z kolei egalitarna i niezwykle aktualna. Dodatkowym aspektem wystawy jest konfrontacja tego kontemplacyjnego wątku w twórczości Jurkiewicza z wybranymi pracami innych artystek i artystów: Lesa Levine’a, Dóry Maurer, Roberta Morrisa, Philippa Van Snicka, Miloša Šejna i Margity Titlovej-Ylovsky, które również powstały w oparciu o uważną obserwację codzienności.

—

Zdzisław Jurkiewicz. Zdarzenia
audiodeskrypcje

Wstęp do wystawy Zdzisław Jurkiewicz. Zdarzenia

Pobierz tekst w pliku dostępnym.

Zdzisław Jurkiewicz, Piasek znad Pacyfiku, Mikro i makro, 1971
fotografia czarno-biała, karton, 40 x 150 cm
kolekcja Muzeum Sztuki w Łodzi
praca nie jest prezentowana na wystawie

Pobierz tekst w pliku dostępnym.

Zdzisław Jurkiewicz, Plejady, 1975
fotografia czarno-biała, tusz 3 x 50,5 cm
kolekcja prywatna

Pobierz tekst w pliku dostępnym.

—

Ilustracje poniżej:
Zdzisław Jurkiewicz, lata 60. XX w., archiwum prywatne
Zdzisław Jurkiewicz, lata 60. XX w., archiwum prywatne
Zdzisław Jurkiewicz w swoim mieszkaniu przy ul. Łaciarskiej, 2003, archiwum prywatne
Rośliny w mieszkaniu Zdzisława Jurkiewicza, archiwum prywatne
Rośliny w mieszkaniu Zdzisława Jurkiewicza, archiwum prywatne
Zdzisław Jurkiewicz, Rysunek w łazience, 1971, archiwum prywatne
Zdzisław Jurkiewicz, Rysowanie światłem, 1978, archiwum prywatne
Zdzisław Jurkiewicz, Słońce 1.VII.1972, 1972, archiwum prywatne
Zdzisław Jurkiewicz, Szkice, l. 60. XX w., archiwum prywatne
Myszy Zdzisława Jurkiewicza oraz Domek dla gryzoni, l. 80. XX w., archiwum prywatne
Zdzisław Jurkiewicz, Plejady, 1975, archiwum prywatne
Zdzisław Jurkiewicz, Spadające światło, 1970, archiwum prywatne
Zdzisław Jurkiewicz, Environment w pulsującym świetle czerwonym i niebieskim, 1970 Dolnośląskie Towarzystwo Sztuk Pięknych, fot. Tadeusz Rolke / Agencja Gazeta
Miloš Šejn, Spadające słońce, 1983, dzięki uprzejmości artysty
Dora Maurer, Triolák, 1980, dzięki uprzejmości artystki i Vintage Galéria Budapest
Philippe Van Snick, Bez tytułu, 1972, dzięki uprzejmości Marijke Dekeuckeleire
Les Levine, Spacewalk, 1972 © Les Levine, dzięki uprzejmości The Museum of Mott Art, Inc.

Fotorelacja z wystawy M. Aleksandrowicz „Zbiory rozmyte”

Muzeum Regionalne w Środzie Śląskiej
pl. Wolności 3, 55-300 Środa Śląska
21.12.2019 – 13.01.2020

Organizatorzy:
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Muzeum Regionalne w Środzie Śląskiej

Wystawa dofinansowana z Budżetu Województwa Dolnośląskiego

Fot.: Piotr Masny

Zapytanie ofertowe – zaproszenie do składania ofert na świadczenie druku i oprawy książki „Sztuka idzie na wolność”

Zapytanie ofertowe – zaproszenie do składania ofert na świadczenie usługi druku książki

I. ZAMAWIAJĄCY
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu, Rynek-Ratusz 24, 50-101 Wrocław

II. OPIS PRZEDMIOTU ZAMÓWIENIA

Świadczenie usługi druku i oprawy książki o specyfikacji:

Format: 176/250 cm
Objętość: 640 stron
Papier: Cyclus print 115 g (Antalis)
Kolorystyka 5+5 (CMYK + Pantone Orange 021 C)
Nakład: 800 egz.
Oprawa miękka. Szyto-klejona, ze skrzydełkami
Papier na oprawę: Keaykolour Tangerine 300 g (Antalis)
Szerokość skrzydełek: 11 cm
Uszlachetnienie: hot stamping folia czarna błyszcząca
Powierzchnia tłocznia:
1 strona: 120/206 mm
grzbiet: ok. 157,5/31mm
4 strona: 39/35 mm

III. TERMIN WYKONANIA ZAMÓWIENIA
Umowa zostanie zawarta na okres 1 roku od 1 do 31 grudnia 2020 r.
z możliwością 7 dniowego wypowiedzenia.

IV. MIEJSCE ORAZ TERMIN SKŁADANIA OFERT

Oferta powinna być przesłana za pośrednictwem: poczty elektronicznej na adres: agnieszka.chodysz@okis.pl, poczty, kuriera lub też dostarczona osobiście na adres: Rynek-Ratusz 24, 50-101 Wrocław, III p. (sekretariat: pok. nr 17) do dnia 21 grudnia 2020 r. do godz. 13.00.
Ocena ofert zostanie dokonana w dniu 22 grudnia 2020 r. o godz. 13.15
Oferty złożone po terminie nie będą rozpatrywane
Oferent może przed upływem terminu składania ofert zmienić lub wycofać swoją ofertę.
W toku badania i oceny ofert Zamawiający może żądać od oferentów wyjaśnień dotyczących treści złożonych ofert.

V. OCENA OFERT
Zamawiający dokona oceny ważnych ofert na podstawie następujących kryteriów:
– cena oraz jakość usługi 100%

VI. INFORMACJE DOTYCZĄCE WYBORU NAJKORZYSTNIEJSZEJ OFERTY
O wyborze najkorzystniejszej oferty Zamawiający zawiadomi oferentów telefonicznie lub pocztą elektroniczną.

VIII. DODATKOWE INFORMACJE
Dodatkowych informacji udziela:
Agnieszka Chodysz-Foryś, kierownik działu Sztuk Wizualnych: agnieszka.chodysz@okis.pl

(więcej…)

Tomasz Domański | POMNIKI CZASU / MONUMENTS OF TIME | Retrospektywa

Lód idealnie reprezentuje naturę przemijania, a jego kondycja w metaforycznym ujęciu jest niezmiernie bliska naszej, ludzkiej kondycji. W przypadku „Pomników Czasu” mamy do czynienia z dużą kompresją egzystencji lodowej bryły w stosunku do czasu, jakim dysponuje człowiek. Dzięki plastycznemu umocowaniu, stwarzam artystyczny incydent, czyli sprzyjające warunki do umownej obserwacji czasu. W trakcie akcji poddawani jesteśmy próbie akceptacji nieuchronności zdarzeń, w której wszyscy uczestniczymy.

Tomasz Domański

„Utożsamiając się z naturą” (żeby jeszcze raz przypomnieć Rosołowicza), Domański ma wielkie szanse na wyprowadzenie jakości estetycznych z niej samej. Jest to wspaniała możliwość, ponieważ na ogół sztuka w tym momencie, przerażona naturalnością, zatrzymuje się w pół drogi.

Andrzej Kostołowski

Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku to jedyny w kraju ośrodek rzeźbiarski, istotny punkt na kulturalnej mapie Polski, położony w samym jej sercu. To miejsce szczególnie przyjazne artystom, w którym przyroda współgra ze sztuką, tradycja z nowoczesnością, historia z teraźniejszością.

Centrum jest przestrzenią dedykowaną pracy twórczej zogniskowanej na rzeźbie i działaniach jej pokrewnych, do której artyści chętnie wracają na różnych etapach swojej drogi twórczej. Orońskim rezydentem na przestrzeni trzech dekad był Tomasz Domański. Jako reprezentant młodego pokolenia, debiutujący na przełomie lat 80. i 90. XX w. uczestniczył w seminarium i pokazie Młoda Rzeźba Polska – Miejsca, nie miejsca (1992). Zrealizował wówczas w Orońsku swój pierwszy obiekt z cyklu Pomniki Czasu (Sublimatory).

W roku 1994 Domański był kuratorem międzynarodowego sympozjum rzeźbiarskiego Kamień. W ramach pobytu stypendialnego w tym samym roku powstała monumentalna instalacja Sztolnie, prezentowana na wystawie indywidualnej w Galerii Oranżeria (CRP), w kolejnych latach eksponowana także w krakowskiej i kieleckiej BWA oraz na wystawie Ikonopress w Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie. Po dwóch dekadach Sztolnie nie tylko nie straciły swojej formy, ale nabrały szlachetnej patyny. Ciekawie zaprezentowały się w kolejnych odsłonach: podczas Art Market w Parku Millenaris w Budapeszcie (2016), w Ogrodach Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie (2017) oraz w radomskiej Elektrowni, a także w czasie wystawy kolekcji CRP i warszawskiej Zachęty w Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu w 2019 roku.

Aktualnie praca eksponowana jest w kolekcji parkowej Centrum. W 1997 roku artysta uczestniczył w wystawie zbiorowej Geometria w rzeźbie polskiej; dwa lata później w pokazie Utopia i wizja w Muzeum Rzeźby Współczesnej. W latach 2000-2004 zrealizował dwie akcje plastyczne z lodem: Respiratorium i Rzeźbę sezonową oraz brał udział w wystawie zbiorowej Materia światła. W tym czasie był także członkiem Rady Programowej Centrum. W ramach ekspozycji Sztuka III RP (2003) zaprezentował dokumentację wideoinstalacji Ruchy leśne według Makbeta, która pokazywana była w Muzeum Historycznym we Wrocławiu w 1997 roku. Obecna wystawa jest kolejnym świadectwem szczególnej więzi Tomasza Domańskiego z Centrum.

Pomniki Czasu mają charakter retrospektywnego, monumentalnego pokazu, autorskiej opowieści podsumowującej niemal trzydziestoletni program artysty, którego idea oparta jest na utopijnej próbie plastycznego zwizualizowania czasu. Wystawa powstała we współpracy z Ośrodkiem Kultury i Sztuki (OKiS) we Wrocławiu, producentem premierowej odsłony Pomników Czasu w Centrum Nauki i Sztuki, Stara Kopalnia w Wałbrzychu w 2019 oraz wydawcą monograficznej publikacji pod tym samym tytułem. Orońska odsłona Pomników Czasu zaprezentowana zostanie w Muzeum Rzeźby Współczesnej w nieco zmienionej konfiguracji. W ramach przygotowanej przez artystę autorskiej koncepcji aranżacyjnej i w specjalnie skonstruowanych przestrzeniach ekspozycyjnych zobaczyć będzie można: instalacje, obiekty, prace multimedialne, modele, fotografie i filmy oraz archiwalną dokumentacją ikonograficzną, która towarzyszyła powstawaniu Pomników Czasu. Zobaczymy opus magnum artysty, przekrojowy pokaz od prac wczesnych po dojrzałe, w tym projekty jeszcze niezrealizowane oraz istotne dla nowego etapu twórczości. W ekspozycji plenerowej orońskiego parku zrealizowana będzie efemeryczna akcja pt. Równowaga chwiejna.

Tomasz Domański jest artystą wyjątkowym, wizjonerem, badaczem i obserwatorem procesów natury, obdarzonym dużą intuicją artystyczną. Zajmuje się sztuką akcji, sztuką efemeryczną, performance. Artysta poza tradycyjnymi materiałami włącza nieoczywiste media rzeźbiarskie – żywioły: lód i ogień, które wyznaczają przebieg konstruowanych akcji; wykorzystuje naturalne zjawiska topnienia, spalania czy ciążenia oraz wartości akustyczne, zapisy odgłosów ognia i wody, np. dźwięk kropel spadających z roztapiającego się lodu. Istotną częścią tych akcji-realizacji są multimedia i nowe techniki cyfrowe, które pozwalają zarejestrować zachowanie żywiołów, zmianę formy, procesualność.

Ideą programu artysty zawartego w tytułowym cyklu, jest utopijna próba plastycznego zwizualizowania czasu, czyli tworzenia sprzyjających warunków do umownej jego obserwacji. Teksty krytyczne, objaśniające rozumienie Pomników Czasu jako monumentu relatywnego w kategorii współczesnej rzeźby, znajdziemy w monografii artysty. Tomasz Domański o Pomnikach Czasu pisze, że są realizacją obiektów tworzonych z zamysłem obserwowania działania czasu w materii. Nie jest tutaj istotne skończone dzieło sztuki, ważny jest proces jego powstawania, cykl życia dzieła, którego częścią są także destrukcja i dematerializacja. Tematem najwyraźniej obecnym w dziełach artysty jest czas, jego rejestrowane w materii przebiegi, upływ, nieuchwytność, zależność od punktów odniesienia.

Na naszą świadomość oddziałują porządki: czasu kolistego, opartego na cyklach natury, i czasu linearnego, utrwalonego przez tradycję kultury zachodniej. Grzegorz Borkowski w recenzji monografii umieszczonej w orońskim Kwartalniku Rzeźby (2–3 / 2019, s. 91) pisze: W „Pomnikach Czasu” mieści się kilka różnych pojęć czasu: czas subiektywny, emocjonalny, czas molekularny rozpadających się cząstek lodu, czas bezwzględny, odmierzany kalendarzem i zegarem, wreszcie czas duchowy kriogeniczny, związany z indywidualnym przeżyciem sensu życia […].

Prace, które będzie można zobaczyć w Orońsku, powstały w wyniku fascynacji artysty naturą. Tym, co zajmuje Tomasza Domańskiego, pisze Adam Sobota, jest usytuowanie człowieka w obrębie natury i wobec innych ludzi. Jego dzieła mówią nam, że jednostka musi stale określać się wobec zjawisk, które rozwijają się w czasie i mogą być identyfikowane poprzez relacje współzależnych czynników. Poczucie tymczasowości, przemijalności, cykliczności zostały immanentnie wpisane w tę twórczość. Domański w swoich dziełach odwołuje się do skrajnych kategorii, łącząc je w nierozerwalne pary: życie – śmierć, natura – kultura, fizyczność – metafizyka. Przyjętym przez artystę sposobem wypowiedzi w sztuce jest rzeźba efemeryczna w formie monumentalnych i spektakularnych instalacji sytuowanych w przestrzeni publicznej.

Na wystawie zobaczymy także dokumentację wieloletniego projektu artysty, w którym idea efemeryczności odzwierciedlona jest w dynamicznej strukturze symbiotycznego ogrodu rzeźb – Wieżogród / TowerTopia na Wzgórzach Niemczańsko-Strzelińskich, na Dolnym Śląsku.

Kuratorzy

Biogram Artysty:
Tomasz Domański (1962, Giżycko) studiował w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, gdzie w 1993 r. uzyskał dyplom z rzeźby, a w 2003 r. obronił doktorat (z wolnej stopy), którego przedmiotem była rzeźba efemeryczna jako monument relatywny.
Jest autorem rzeźb, instalacji, obiektów, performansów, rysunków i fotografii. Artysta pracuje przeważnie z naturalnymi materiałami: wodą, lodem, ogniem, drewnem, słomą, popiołem, metalem, wykorzystując właściwe im procesy. Tworzy filmy i animacje jako integralne elementy wielu realizacji.
W latach 1995–1996, uzyskał stypendium Banaras Hindu University w Varanasi. Pięciokrotny stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz wielu fundacji i instytucji, m.in. dwukrotnie Pollock-Krasner z Nowego Jorku, Laurenz Foundation z Bazylei, Montag Stiftung Bildende Kunst z Bonn, dwukrotnie UNESCO-Aschberg z Paryża, KulturKontakt z Wiednia, Adolpha i Esthery Gottlieb z Nowego Jorku. W 1997 nominowany przez Mariusza Hermansdorfera, ówczasnego dyrektora Muzeum Narodowego we Wrocławiu, do Paszportów „Polityki”. W tym samym roku reprezentował Polskę na IX Triennale Sztuki w New Delhi.
Swoje projekty i wystawy realizował m.in. w Polsce, Niemczech, Francji, Luksemburgu, Irlandii, Norwegii, Szwecji, USA, Kanadzie, na Alasce, w Hong Kongu czy Korei. Brał udział w pięćdziesięciu wystawach indywidualnych i ponad stu pięćdziesięciu zbiorowych.
Prace Tomasza Domańskiego znajdują się m.in. w kolekcjach takich instytucji, jak Dolnośląskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Współczesne Wrocław, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.

Główne wystawy indywidualne:
1999 – Akropolis ‒ wystawa w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, instalacja nawiązująca formą do starożytnej świątyni, zmieniająca się przez stulecia w industrialny „techno-chram” XXI wieku
2003 – Rzeźba efemeryczna ‒ Monument relatywny ‒ Muzeum Architektury, Wrocław; wystawa doktorancka
2008 – Recycling Program ‒ Awangarda BWA, Wrocław; seria obiektów, obrazów, kolaży i filmów, oszczędne rzeźbiarskie realizacje w elementarnych tworzywach
2011 – Wiek średni ‒ Wro Art Center, Wrocław; ekspozycja multimedialna złożona z 9 prac
2014 – Kwadratowa kopuła ‒ Europejska Stolica Kultury – Umea 2014, Szwecja; obiekt z serii Pomniki Czasu wykonany z lodu i stali
2016 – Sen Jakuba ‒ Europejska Stolica Kultury, Wrocław 2016; instalacja w przestrzeni publicznej ‒
Od 2016 cztery reliefy z roku 1997 włączono do wystawy stałej: Kolekcja sztuki polskiej II połowy XX wieku i XXI wieku, Muzeum Narodowe, Pawilon Czterech Kopuł, Wrocław
2019 – Pomniki Czasu / Retrospektywa, Centrum Nauki i Sztuki – Muzeum Przemysłu i Techniki – Stara Kopalnia w Wałbrzychu

Więcej informacji na stronie – www.rzezba-oronsko.pl

Kuratorzy:
Anna Podsiadły, Agnieszka Chodysz-Foryś, Henryk Gac

Organizatorzy:
Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego i z Budżetu Województwa Dolnośląskiego

WYDARZENIA ONLINE W RAMACH WYSTAWY

WIRTUALNY SPACER PO WYSTAWIE

12 listopada 2020
Film z autorskim komentarzem do pracy Autoportret z Maxem 2010. na kanale Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku na YouTube: TOMASZ DOMAŃSKI / POMNIKI CZASU / MONUMENTS OF TIMERETROSPEKTYWA / RETROSPECTIVE odc. 1

16 listopada 2020
Pierwszy z serii podcastów poświęconych wystawie – Dorota Monkiewicz
Film na kanale Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku na YouTube: Tomasz Domański – POMNIKI CZASU – podcast 1 – Dorota Monkiewicz

18 listopada 2020
Film z autorskim komentarzem do wystawy na kanale Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku na YouTube: TOMASZ DOMAŃSKI / POMNIKI CZASU / MONUMENTS OF TIMERETROSPEKTYWA / RETROSPECTIVE odc. 2

25 listopada 2020
Film z autorskim komentarzem do wystawy na kanale Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku na YouTube: TOMASZ DOMAŃSKI / POMNIKI CZASU / MONUMENTS OF TIME RETROSPEKTYWA / RETROSPECTIVE odc. 3

2 grudnia 2020
Film na kanale Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku na YouTube:
TOMASZ DOMAŃSKI / POMNIKI CZASU / MONUMENTS OF TIME RETROSPEKTYWA / RETROSPECTIVE odc. 4

9 grudnia 2020
Film z autorskim komentarzem do wystawy na kanale Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku na YouTube:
TOMASZ DOMAŃSKI / POMNIKI CZASU / MONUMENTS OF TIME RETROSPEKTYWA / RETROSPECTIVE odc. 5

Wystawa w mediach:

Czas jako eksperyment – wywiad z Tomaszem Domańskim – wroclife.pl
https://wroclife.pl/czas-wolny/czas-jako-eksperyment-wywiad/?fbclid=IwAR23jVQeGkrktrdEk3CmhYO5loUm_4qu3norGzSfzCjv0ReE-8Anair0-qc

Magazyn Szum
https://magazynszum.pl/pomniki-czasu-tomasza-domanskiego-w-centrum-rzezby-polskiej-w-oronsku/

Zdzisław Jurkiewicz. Zdarzenia (monograficzna wystawa)

Kuratorka: dr Marika Kuźmicz

W 2021 roku przypada 90 rocznica urodzin Zdzisława Jurkiewicza (1931-2012), artysty niezwykłego i w szczególny sposób ważnego dla Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu. Z tej okazji już teraz zapraszamy na dwie nadchodzące monograficzne wystawy w MWW Muzeum Współczesnym Wrocław i w Centrum Nauki i Sztuki Stara Kopalnia w Wałbrzychu.

(więcej…)

Sztuka idzie na wolność. Spotkanie promujące książkę

SZTUKA IDZIE NA WOLNOŚĆ
spotkanie promujące książkę

30 grudnia 2019 roku, godzina 15:00
Galeria FOTO-GEN Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu
pl. bpa Nankiera 8, Wrocław

Prowadzenie: Agnieszka Chodysz-Foryś, Manfred Bator
Paneliści: Mirosław Jasiński, Piotr Lisowski, Igor Wójcik

Pod redakcją
Igora Wójcika
Współredakcja
Agnieszka Chodysz-Foryś
Współpraca
Juraj Čarný, Richard Drury, Ábel Kónya, Andrzej Mazur, Marek Sobczyk

Autorzy tekstów:
Kata Balázs, Eszter Ágnes Szabó, Juraj Čarný, Jolanta Ciesielska, Richard Drury, Josef Hlaváček, Mirosław Jasiński, Ábel Kónya, Piotr Lisowski, Zsolt Petrányi, Mira Sikorová-Putišová, Marek Sobczyk, Igor Wójcik

Projekt
Daria Malicka
Skład i łamanie
Monika Aleksandrowicz
Korekta graficzna książki
Piotr Masny
Przygotowanie zdjęć do druku
Justyna Fedec
Przekład
Olga Drenda, Richard Drury, Katarzyna Dudzic, Tomasz Grabiński, Marek Grzybowski, Eva Pázmányová, Zoltán Tóth, Áron Zöldy
Korekta tekstów w języku polskim
Maciej Szłapka
Korekta tekstów w języku angielskim
Richard Drury

Wydawca: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Druk: Drukarnia JAKS

ISBN 978-83-65892-76-8 (miękka oprawa)

ISBN 978-83-65892-78-2 (twarda oprawa)

Przygotowywana przez OKiS publikacja Sztuka idzie na wolność ma na celu ukazanie fenomenu na skalę światową, jakim była działalność artystyczna w latach 80. w krajach Europy Środkowej, w których niezależna kultura, obejmując swym zasięgiem różne środowiska, stanowiła jeden z najistotniejszych elementów aktywności społeczeństwa podziemnego. W publikacji zostaną prześledzone najważniejsze zjawiska artystyczne tego okresu, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które w swojej warstwie narracyjnej i formalnej związane były z ideą wolności; zarówno w odniesieniu do sytuacji politycznej, społecznej, jak i braku osobistego zniewolenia związanego z autonomią sztuki i prawem do nieskrępowanej kreacji. Istotne będzie ukazanie różnic w przebiegu tych schyłkowych dla komunizmu lat w poszczególnych państwach regionu: Polski, Czech, Słowacji i Węgier.

Sztuka idzie na wolność pod zbiorową redakcją: Igora Wójcika (PL), Agnieszki Chodysz-Foryś (PL), Marka Sobczyka (PL), Abla Konya (HU), Richarda Drury (CZ), Juraja Carnego (SK), będzie złożoną analizą sytuacji kulturowej lat 80. w krajach tzw. Grupy Wyszehradzkiej. Płaszczyzną łączącą będzie podobna sytuacja polityczna tego okresu w naszych krajach i podobne formy ekspresji środowisk twórczych tamtych czasów. Jednocześnie, będzie to też zestawienie kilku odrębnych, autorskich analiz tego okresu, dedykowanych konkretnym zjawiskom w konkretnych miejscach i czasie.

Wybór takiego obszaru badawczego stanowi rozwinięcie wcześniejszych projektów wystawienniczych i wydawniczych OKiS będących refleksją nad konkretnymi zjawiskami artystycznymi z tego przełomowego dla losów Europy okresu historii. Warto spośród nich wymienić pierwszą, tak dużą wystawę polskiej sztuki lat osiemdziesiątych pt. Republika bananowa. Ekspresja lat 80. , a także wystawę czeskiego malarstwa pt. Zarekwirowano, nawiązującą do zatrzymanych na granicy przez czechosłowacką służbę bezpieczeństwa prac artystów przy okazji Przeglądu Niezależnej Kultury Czeskiej i Słowackiej w 1989 we Wrocławiu. Pojawią się także nawiązania do wydanych przez Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu w 2008 roku dwóch teoretycznych opracowań tego okresu: katalogu Republika bananowa. Ekspresja lat 80. i książki Suplementy do sztuki polskiej lat 80., pod redakcją Jolanty Ciesielskiej.

Ze strony polskiej pojawią się teksty między innymi Jolanty Ciesielskiej, Mirosława Jasińskiego, Piotra Lisowskiego, Marka Sobczyka i Igora Wójcika. Stronę czeską reprezentował będzie Richard Drury, Słowacką Juraj Čarný i i Mira Sikorová-Putišová, węgierską zaś Ábel Kónya, Kata Balázs-Eszter i Ágnes Szabó i Zsolt Petranyi. Książka zawierać będzie bogatą dokumentację dzieł i fotografie archiwalne.

Organizator: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz Budżetu Województwa Dolnośląskiego