Od 10 kwietnia do końca września 2025 roku będzie można obejrzeć kilka wystaw czołowych polskich twórców szkła artystycznego w słowackiej stolicy Bratysławie. Ekspozycje pozwolą zapoznać się międzynarodowej publiczności z polskim fenomenem sztuki szkła. Artyści zaprezentują na nich nowoczesny design oraz dzieła rzeźbiarskie wykonane w tradycyjnych i innowacyjnych technikach. Będzie to również historyczny przekrój trendów począwszy od prof. Zbigniewa Horbowego oraz jego uczniów po współczesnych studentów biorących udział w projekcie Dolnośląskiego  Sympozjum Szkła Artystycznego e-Glass Festival. Wystawy tworzą wymierną i spójną opowieść o historii i transformacji polskiego szkła, a także o jego rewolucyjnym i wielowymiarowym charakterze.

W ramach prezentacji polskich twórców szkła w Bratysławie będzie można zobaczyć:

Pięć wystaw indywidualnych: „KRUCHE KSZTAŁTY WYOBRAŹNI. Kolorowe dekady polskiego szkła. HORBOWY – DAJEWSKA – ILLO – ŁABIŃSKI – WÓJCIK”

Miejsce: Słowackie Muzeum Narodowe/ Vajanského nábrežie 2 / Bratysława
Termin wystawy: 11.04.-7.09.2025
Wernisaż: 10.04.2025, godz. 17:30
Organizatorzy: Polski Instytut w Bratysławie,  Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego, Słowackie Muzeum Narodowe

Wystawę zbiorową najmłodszego pokolenia polskich twórczyń pn.: „INNE TRZY. Młode polskie szkło”

Miejsce: Polski Instytut w Bratysławie/ Nam SNP 27 / Bratysława
Termin wystawy: 11.04-7.09.2025
Wernisaż: 10.04.2025, godz. 17:30
Kurator: Mariusz Łabiński
Architekt wystawy: Michal Illo
Organizatorzy: Polski Instytut w Bratysławie, Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego, Słowackie Muzeum Narodowe

Wystawę zbiorową „Glass without Borders”

Miejsce: Polski Instytut w Bratysławie/ Nam SNP 27 / Bratysława
Termin wystawy: 11.04– 23.05.2025
Wernisaż: 10.04. 2025, godz. 16:00
Organizatorzy: Polski Instytut w Bratysławie, Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

W dniach 24-26 kwietnia na Dolny Śląsk powróci cykl „Z klasyką przez Polskę”, w ramach którego na trzech koncertach wystąpi duet sopranistki Aldony Bartnik i pianisty Naruchiko Kawaguchi.

Recital pieśni romantycznych
Aldona Bartnik
sopran

Naruhiko Kawaguchi
fortepian

Program:

Fryderyk Chopin (1810-1849)
Życzenie op. 74 nr 1 (sł. S. Witwicki)
Gdzie lubi op. 74 nr 5 (sł. S. Witwicki)
Mazurek e-moll op. 17 nr 2
Poseł op. 74 nr 7 (sł. S. Witwicki)
Piosnka litewska op. 74 nr 16 (sł. S. Witwicki)
Hulanka op. 74 nr 4 (sł. S. Witwicki)

Julian Fontana (1810-1869)
Nokturn op. 20

Ignacy Jan Paderewski (1860-1941)
Nokturn op. 16 nr 4

Stanisław Niewiadomski (1859-1936)
Oczekiwanie op. 47 nr 9
O sroga czasów odmiano! op. 45 nr 9
Echo op. 45 nr 6

Fryderyk Chopin (1810-1849)
Grande Valse Brillante Es-dur op.18
Pierścień op. 74 nr 14 (sł. S. Witwicki)
Smutna rzeka op. 74 nr 3 (sł. S. Witwicki)
Dwojaki koniec op. 74 nr 11 (sł. J.B. Zaleski)
Nokturn c-moll op. posth nr 21
Moja pieszczotka op. 74 nr 12 (sł. A. Mickiewicz)
Śliczny chłopiec op. 74 nr 8 (sł. J.B. Zaleski)
Wojak op. 74 nr 10 (sł. S. Witwicki)

Stanisław Niewiadomski (1859-1936)
Krakowiak op. 47 nr 5

Aldona Bartnik, sopran

Ukończyła Królewskie Konserwatorium w Hadze, specjalizując się w wykonawstwie muzyki dawnej. Występowała jako solistka m.in. pod batutą Tona Koopmana oraz Jordi Savalla. W 2019 roku otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego wspierające jej pracę badawczą w zakresie poszukiwań manuskryptów. W 2021 roku ukazał się jej solowy album „Kilka słów o miłości…” dedykowany mało znanym pieśniom romantycznym. Projekt ten zrealizowała z Naruhiko Kawaguchim, grającym na fortepianie historycznym. W 2018 roku wraz z pianistą Maurice Lammerts van Bueren wydała w Holandii solowy album „Melancholia” zawierający pieśni polskich kompozytorów. Za wkład w promocję Polskiej kultury w Holandii była nominowana do nagrody Polonus 2016. W jej dorobku znajduje się ponad dziesięć albumów muzyki barokowej. Trzy z nich zrealizowane z Wrocław Baroque Ensemble otrzymały nagrodę fonograficzną Fryderyk. Od 2021 roku jest członkinią Akademii Młodych Uczonych i Artystów oraz prezesem Stowarzyszenia Inicjatyw Artystycznych „Mosty Kultury” działającego na rzecz popularyzacji sztuki. W 2022 roku została wyróżniona Nagrodą EMOCJE przyznawaną przez Radio Wrocław Kultura za działalność artystyczną oraz organizację wydarzeń kulturalnych we Wrocławiu.

Naruhiko Kawaguchi, fortepian

Pianista specjalizujący się w grze na instrumentach historycznych. Urodził się w Morioce (Japonia), dorastał natomiast w Yokohamie. Ukończył z wyróżnieniem studia
magisterskie pod okiem Kikuko Ogury, specjalizując się w wykonawstwie muzyki dawnej na Tokyo University of the Arts. Następnie by doskonalić swój warsztat gry na fortepianach historycznych i pianoforte wyjechał do Europy i studiował u Richarda Egarra w Conservatorium van Amsterdam. W konsultacji z Menno van Delft praktykuje również grę na klawikordzie. Pianista znakomicie odnajduje się w wykonawstwie utworów z różnych epok. Jako solista oraz kameralista regularnie koncertuje i nagrywa płyty w Japonii oraz w Europie. Jest laureatem wielu konkursów, m.in.: Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego na Instrumentach Historycznych w Warszawie, Międzynarodowego Konkursu Musica Antiqua w Brugii, I Międzynarodowego Konkursu dla pianoforte w Rzymie Premio Muzio Clementi. Występował z recitalami m.in. na festiwalach: Chopin i jego Europa w Warszawie, Festival Oude Muziek w Utrechcie oraz Goldberg Festival w Gdańsku oraz jako solista z Orchestra of the Eighteenth Century i {oh!} Orkiestra Historyczna.

Cykl koncertów „Z klasyką przez Polskę” to projekt realizowany przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca we wszystkich regionach kraju. Propaguje muzykę klasyczną poprzez promocję znakomitych artystów oraz ambitnego repertuaru w miejscach, w których publiczność na co dzień nie obcuje z ambitną sztuką i nie ma możliwości uczestnictwa w ciekawych i różnorodnych działaniach kulturalnych. Na Dolnym Śląsku jest współorganizowany przez Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego. Operatorem przedsięwzięcia jest Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Dolnośląskie Laboratorium Kultury. Projekt finansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

Dofinansowano z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego

W dniu 25 kwietnia 2025 r. w Jaworze odbędzie się wydarzenie „Taniec Trzech UNESCO” promujące trzy desygnacje UNESCO:

Światowy Geopark UNESCO Kraina Wygasłych Wulkanów,

Ewangelicki Kościół Pokoju – obiekt wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO,

Taniec polonez jako element niematerialnego dziedzictwa kulturowego.

Organizatorzy: Światowy Geopark UNESCO Kraina Wygasłych Wulkanów, Ewangelicki Kościół Pokoju, Jaworski Ośrodek Kultury

Dofinansowano z budżetu  Samorządu Województwa Dolnośląskiego

PROWADZĄCY:
Jarosław Fret jest reżyserem, aktorem, dyrektorem Instytutu Grotowskiego. Założyciel i lider Teatru ZAR, od 2021 roku w tandemie twórczym Studio Wachowicz/Fret. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Kuratorów i kuratora ds. teatru Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. W latach 1999–2002 zrealizował szereg wypraw do Gruzji, Armenii i Iranu, prowadząc poszukiwania w obrębie najstarszych form muzyki chrześcijańskich kościołów wschodnich. W kolejnych latach wspólnie z członkami Teatru ZAR organizował wyprawy badawcze na grecką górę Atos, Sardynię i Korsykę, do Armenii, Turcji i Izraela. Reżyser pięciu spektakli zespołu. Tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” był pokazywany m.in. w Chicago, Los Angeles, San Francisco, Atenach, Belgradzie, Edynburgu, Florencji, Madrycie, Paryżu, Sybinie oraz Kairze, Nowym Delhi i Seulu. W 2013 roku ukończył pracę nad spektaklem „Armine, Sister”, dedykowanym historii, kulturze i ludobójstwu Ormian, do którego oprócz reżyserii opracował oryginalną dramaturgię muzyczną i specjalną architekturę. W 2016 roku zrealizował spektakl „Medee. O przekraczaniu” z udziałem śpiewaczek z Kairu, Teheranu i Stambułu. Wykłada i prowadzi warsztaty w Polsce i za granicą, był wykładowcą m.in. w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie Filii we Wrocławiu. Uhonorowany przyznawanym przez magazyn „Los Angeles Times” tytułem Best New Music Theater (2009) i Wrocławską Nagrodą Teatralną za tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” (2010). Spektakl „Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie” w jego reżyserii zdobył Total Theatre Award w kategorii Physical/Visual Theatre oraz Herald Angel Award podczas Festiwalu Fringe w Edynburgu w 2012 roku. Pomysłodawca i koordynator licznych projektów realizowanych w Polsce i za granicą w ramach działalności Instytutu Grotowskiego, m.in. Roku Grotowskiego UNESCO 2009, programu „Masters in Residence”, Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Świat miejscem prawdy”, a także Olimpiady Teatralnej Wrocław 2016. Dzięki jego staraniom w 2010 roku została otwarta nowa siedziba Instytutu Grotowskiego, Studio Na Grobli, a w 2019 roku Centrum Sztuk Performatywnych.

GOŚĆ:
Prof. Ferruccio Marotti jest historykiem teatru i sztuk performatywnych, eseistą, twórcą filmów poświęconych zagadnieniom sztuk performatywnych i antropologii teatru. Od 1965 roku profesor na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu La Sapienza, obecnie profesor emerytowany. Od 1972 do 1980 roku był członkiem Narodowej Rady Badań Naukowych, a w latach 1975–1981 – adiunktem na Uniwersytecie Bolońskim. Od 1981 do 2010 roku profesor teatru i performansu oraz dyrektor Centro Teatro Ateneo – Centrum Badawczego Uniwersytetu La Sapienza. W swojej pracy naukowej skupia się na: XX-wiecznej teorii teatru (autor książek o Edwardzie Gordonie Craigu i Adolphe Appii), badaniu technicznych i dramaturgicznych aspektów renesansowego teatru włoskiego i komedii dell’arte (autor książek o Leone De Sommi i Flaminio Scali, a także o teoriach i technikach teatralnych renesansu), zagadnieniach antropologii teatru dotyczących wschodnich sztuk performatywnych (twórca filmów o indyjskim bharatanatjam, chakkjarkuttu, kathakali, nagamandalam, rytuałach balijskich, rytuałach somalijskich); badaniach naukowych z wykorzystaniem mediów cyfrowych w sztukach performatywnych (film „Książę Niezłomny – Rekonstrukcja ” oraz filmy o Eduardo De Filippo, Dario Fo i Gian Marii Volonté).

HEKSY dramatyczne zrodziły się z HEKS powieściowych, lecz w żadnym razie nie są z nimi tożsame. To raczej zupełnie nowy, pulsujący organizm, za który w pierwotnej wersji przygotowanej dla Teatru Dramatycznego w Warszawie odpowiadały improwizująca na podstawie swojej powieści Agnieszka Szpila i prowadząca owe wielomiesięczne improwizacje aktorka – Anna Kłos.
Tekst, nad którym rozpoczął pracę Teatr Polski w Podziemiu, jest nowym morfemem łączącym to, co powstało dla Teatru Dramatycznego z zupełnie nową treścią, będącą wynikiem intensywnych poszukiwań Szpili oraz reżyserującej spektakl w Podziemiu – Moniki Pęcikiewicz. Owocem ich intensywnej, twórczej relacji.
Bezkompromisowe pytania o nierozerwalne związki wolności i seksualności, które postawiły przed sobą Pęcikiewicz i Szpila powinny pojawić się w obszarze kulturze dużo wcześniej, niestety z jakichś powodów zostały przemilczane lub podjęte tylko w jednym kontekście – wolności seksualnej, która w patriarchacie przysługuje jedynie uprzywilejowanym, czyli mężczyznom.
Szpila w HEKSACH ogłasza zerwanie ze starymi, sterczącymi narracjami, głosząc w ich miejsce nadejście tego, co płożące, co niehierarchiczne i co w społecznym skłączeniu. Zapowiada upadek wszystkiego, co sztywne, wszystkiego, co w erekcji. Tym, co ma nas ku temu zaprowadzić, jest ekoseksualność, rozumiana jako zupełnie nowa tożsamość oraz nowa perspektywa w sztuce, będąca azymutem dla innych dziedzin kultury, a także sfer życia.
Za radykalnym przewrotem Szpili proklamowanym w HEKSACH przez gwiazdę porno – Pamelę Fellatio – poszły już inne kraje, w których powieść Szpili jest nie tylko czytana, ale i zdobywa coraz szerszy komentariat wśród uznanych krytyków literackich i kulturowych ekspertów.

_________________

Obsada:
Anna Ilczuk — Szajbel/Mathilde
Justyna Janowska — Helene/Ludwige
Andrzej Kłak — Bartek/Antyterorysta/Brat Gladiolus/Straszydlak
Anastazja Kowalska — Pamela Fellatio/Kunegunde
Michał Mrozek — Brodatka/Panda Sąsiad/Brat Niepokalanek/Mathias
Piotr Nerlewski — Rair/Babel
Michał Opaliński — Rozchodnik(Ojciec Szajbel)/Plotek/Brat Hubert
Janka Woźnicka — Trytoma/Matka Szajbel/Activistic Mother/Gretchen
Katarzyna Wuczko — Starodziewica/Ursule/Bernadette/Bokashi

_________________

kurator projektu Piotr Rudzki
produkcja Renata Majewska
plakat, zdjęcia Natalia Kabanow
internet Piotr Sarama
promocja, marketing Mariusz Turchan, Paulina Tomczyk
napisy Alicja Szumańska
koordynacja pracy artystycznej Ada Tabisz
kierownik techniczny Piotr Jacyk

_________________

Prapremiera polska
25 kwietnia 2025, godz. 19.00  KUP BILET
26 kwietnia 2025, godz. 19.00 KUP BILET
27 kwietnia 2025, godz. 17.00  KUP BILET

Miejsce:
Centrum Sztuk Performatywnych Instytutu Grotowskiego,
ul. Księcia Witolda 62, Wrocław
(Piekarnia Żywa Kultura)

Bilety w cenie: od 40 do 100 zł do nabycia na www.ekobilet.pl
Liczba miejsc ograniczona

Czas trwania: 3h (z przerwą)

________
Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych, może obrażać uczucia religijne, zawiera sceny o charakterze seksualnym, sceny przemocy i wulgaryzmy.

 

Koprodukcja:
Instytut im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu
Fundacja Teatr Polski — TP dla Sztuki
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu

Projekt jest dofinansowany z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Obecność. Maria Michałowska
Fundacja Arton
Foksal 11/4, Warszawa
Termin wystawy: 26.04–25.05.2025

Organizatorzy:
Fundacja Arton
www.fundacjaarton.pl
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
https://okis.pl

Kuratorka: Marika Kuźmicz
Inicjatorzy wystaw Marii Michałowskiej: Agnieszka Chodysz-Foryś, Igor Wójcik
Współpraca: Agnieszka Chodysz-Foryś, Adam Parol

„I znów to samo. Niemożliwa do uchwycenia, niknąca i pozostająca obecność”. W taki sposób pisał o twórczości Marii Michałowskiej Maciej Gutowski, w jej katalogu wydanym w 1978 roku, dotykając właściwie sedna twórczości artystki. Na okładce publikacji zreprodukowano jedną z fotograficznych kompozycji z cyklu Obecność, kluczowego w twórczości Michałowskiej, rozwijanego przez autorkę od połowy lat 70. Na tę pracę składa się sekwencja czarno-białych zdjęć: na części z nich zdokumentowano pejzaże, na dwóch ukazana została postać samej artystki, widoczna na tle leśnego krajobrazu, natomiast na jednym ze zdjęć pojawiło się samo słowo „obecność”, podkreślające ten gest „ujawnienia” przez Michałowską własnego wizerunku w swojej twórczości. Poprzedzające go prace są wyrazem uważnego eksplorowania różnych miejsc, katalogowania trawy, lasu, wody czy skał za pomocą aparatu fotograficznego, tak jakby autorka starała się uważnie rozpoznać miejsca, w których przyszło jej się znaleźć, po to, by poznać swoją relację ze światem.

Jeszcze wcześniej, na początku lat 70. Michałowska zaczęła pracę nad rysunkowymi cyklami Multiplikacje, Autoportrety (1972), Ślady (1972) czy Przekształcenia (1973). Łączył je motyw profilu twarzy lub odrys dłoni artystki, sprowadzony do formy zwielokrotnionego znaku, linii, która dzięki powieleniu daje określone efekty estetyczne. W tych dziełach Michałowska jednocześnie jest widoczna dla odbiorcy i ukrywa się przed nim, jej obecność jest paradoksalna, bo zredukowana. Gdy przyjrzymy się im uważniej, dostrzeżemy w nich także obecność innych osób, w tym jej studentów, przyjaciół, jej wieloletniego partnera Zdzisława Jurkiewicza, których artystka zapraszała do współtworzenia jej prac. We wspomnieniach zachował się zwyczaj zapraszania przez nią do pracowni różnych osób, których dłonie lub kontury profilów twarzy odrysowywała na papierze, tworząc rodzaj intymnego pamiętnika z udziałem tych, którzy współtworzyli jej rzeczywistość.

Szczególnym ujęciem własnej obecności w kontekście płynącego czasu oraz interakcji z innymi osobami jest praca Jeden tydzień z 1970 roku, którą Michałowska realizowała podczas jednego z plenerów w Osiekach. Wydrukowała powiększone kartki z kalendarza i rozmieściła je w różnych miejscach na terenie ośrodka, gdzie przebywali wówczas artyści, oraz w otaczającym go krajobrazie, uzyskując symboliczny i metafizyczny obraz relacji, które zawiązujemy i które składają się na naszą wspólną egzystencję.

Niewykluczone, że przez pryzmat tych prac można próbować odczytać także obecny status twórczości Michałowskiej, która była aktywna przez wiele dekad w polu wrocławskiej awangardy, niemniej nie doczekała się za życia wystawy retrospektywnej. Jej prace, choć znajdują się w licznych muzealnych kolekcjach, nieczęsto są eksponowane. Choć jej nazwisko jest obecne w zbiorowych opracowaniach dotyczących sztuki lat 60. i 70. – jej twórczość jest nadal otwarta na interpretacje i wymagająca poznania. Wystawa w Fundacji Arton zorganizowana we współpracy z Ośrodkiem Kultury i Sztuki we Wrocławiu stwarza ku temu okazję, będąc jednocześnie przyczynkiem do opracowania prywatnego archiwum artystki.

Maria Michałowska (31 maja 1925 – 1 września 2018) urodziła się w Brzeżanach (obecnie Ukraina). Od 1929 do 1944 roku mieszkała z rodziną w Warszawie, w latach 1945–1947 zaś w Krakowie, gdzie studiowała polonistykę i filologię angielską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1947 roku była związana z Wrocławiem, a od 1951 do 1957 roku studiowała w tamtejszej Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych w pracowniach prof. Eugeniusza Gepperta i prof. Stanisława Pękalskiego. Od 1958 roku pracowała jako wykładowczyni w Katedrze Rysunku, Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej (od 1982 roku zatrudniona na stanowisku docenta tej uczelni, w 1991 roku otrzymała tytuł profesorski). W 1965 roku została uczestniczką Szkoły Wrocławskiej (potem Grupy Wrocławskiej), a dwa lata później zaczęła pełnić funkcję sekretarza grupy i koordynować wystawy organizowane poza Wrocławiem. Przez ponad pięć dekad była aktywną współtwórczynią środowiska wrocławskiej awangardy. Uczestniczyła w najważniejszych, przełomowych dla polskiej sztuki wydarzeniach, takich jak Sympozjum Plastyczne „Wrocław ‘70”, wystawa SP. Sztuka Pojęciowa (1970), Międzynarodowe Spotkania Artystów, Naukowców i Teoretyków Sztuki w Osiekach (1967) czy „Atelier 72” w Edynburgu (1972). Miała kilkanaście ekspozycji indywidualnych, brała udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą.

Wystawie towarzyszy monograficzna książka o twórczości Marii Michałowskiej pod red. Mariki Kuźmicz z tekstami Mariki Kuźmicz, Luizy Nader, Małgorzaty Devosges-Cuber, Małgorzaty Miśniakiewicz, wydana w 2024 roku przez Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu.

Dofinansowano z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Zapraszamy na premierę filmu dokumentalnego „Smuga dźwięków” w reżyserii Macieja Żurawskiego, która odbędzie się 27 kwietnia 2025 o godz. 17.40 na antenie TVP3 Wrocław (czas: 47 min.).

„Smuga Dźwięków” to film dokumentalny opowiadający o wrocławskim zjawisku muzycznym lat 60. i 70. XX wieku. Koncentracja grup muzycznych i artystów solowych sprawiła, że Wrocław zaczął nosić miano „psychodelicznej stolicy Polski”. Wrocławskie zespoły muzyczne stanowiły jeden z ważniejszych nurtów polskiego rocka. Romuald i Roman, Nurt, Pakt, Super Pakt i Porter Band są zespołami rozpoznawalnymi do dzisiaj, a ich muzycy zasilili składy najważniejszych kapel w historii polskiej muzyki rockowej, jak i rozrywkowej.

„Smuga Dźwięków”
Scenariusz i reżyseria: Maciej Żurawski
Zdjęcia: Jarosław Radwański, Miłosz Mickiewicz, Bartosz Brzeźniak
Dźwięk: Waldemar Olszewski, Marcin Nykowski, Józef Piejdak
Montaż: Sergiusz Kananowicz

Koprodukcja: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu, TVP3 Wrocław

Dofinansowano z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego oraz budżetu TVP3 Wrocław

Zapraszamy na wyjątkowy Koncert Hawdalowy, który przeniesie Państwa w niezwykłą muzyczną podróż po krakowskim Kazimierzu – pełnym historii, magii i dźwięków nasyconych emocjami.

Na scenie wystąpi znakomite Nazzar Trio – zespół, który od 2006 roku oczarowuje publiczność w całej Polsce swoją oryginalną interpretacją muzyki żydowskiej. Ich brzmienie to niezwykła mieszanka klasyki, jazzu, muzyki bałkańskiej i ludowej, która wykracza poza tradycyjne ramy gatunku.

Wystąpią:
Kamil Błoniarz – akordeon
Paweł Odorowicz – altówka
Krzysztof Augustyn – kontrabas

Muzycy, będący absolwentami Akademii Muzycznej w Krakowie, to nie tylko doskonali instrumentaliści, ale i artyści, którzy z pasją i szacunkiem reinterpretują dziedzictwo żydowskiej kultury muzycznej. Ich koncerty to uczta dla zmysłów – przejmujące brzmienia, emocjonalna głębia i spójność

Zanurz się w „Opowieści krakowskiego Kazimierza” i pozwól muzyce Nazzar Trio poruszyć Twoją wyobraźnię i serce. Nie przegap tego wieczoru pełnego piękna, nostalgii i muzycznej wrażliwości.

Organizator:
Fundacja „PRO ARTE 2002”

Współorganizatorzy:
Art&Business Direction
Gmina Wyznaniowa Żydowska we Wrocławiu

Partnerzy:
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu
Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego
Ticketmaster
Sarah

Mecenat: Gmina Wrocław
www.simcha.art.pl
www.proarte.org.pl
www.facebook.com/festiwalsimcha

Informacje o Organizatorze:
Fundacja “PRO ARTE 2002” ul. Chorzowska 10/2, 52-023, Wrocław, Polska