Zapraszamy do oglądania fotorelacji z N-GLASS vol.2. Now is time to New Glass, drugiej edycji izerskiego pleneru transgranicznego artystów szkła w dawnej osadzie hutniczej Carlsthal. Mimo niesprzyjającej pogody warsztaty cieszyły się dużym zainteresowaniem.

N-Glass vol.2. Now is time to New Glass
10-11 października 2020
Stacja turystyczna ORLE,
Szklarska Poręba

N-GLASS. Now is time to New Glass to Izerski plener transgraniczny artystów szkła w dawnej osadzie hutniczej Carlsthal. Wydarzenie jest inicjatywą nowego pokolenia artystów szkła, pragnących kultywować tradycje regionalne pogranicza polsko-czeskiego w ramach  otwartych pokazów technik szklarskich w Osadzie Orle w Górach Izerskich.

Tematem przewodnim pleneru są legendy, baśnie i podania związane z Górami Izerskimi. Góry Izerskie od wieków budziły respekt. Groźne podczas surowej pogody, tajemnicze gęste lasy, pędzące szaleńczo potoki i kuszące tu i ówdzie skarby, pobudzały wyobraźnię śmiałków co się w Góry Izerskie zapuścili i narazili się na spotkanie z Duchem Gór. Magia Gór Izerskich  od stuleci wiąże się z wytwarzaniem materiału imitującego skamieniały lód. Huty szkła powstawały w małych osadach, dając pracę okolicznym mieszkańcom. Alchemicy niczym  czarodzieje znali receptury mieszania kwarcu i tlenków metali, zmieniając je w płynną masę, do tworzenia szklanych wyrobów, które cenione były wśród szlachty i bogatych mieszczan.

N-GLASS jest wydarzeniem towarzyszącym projektowi e-Glass Festival.

PROGRAM:

Piątek, 14 sierpnia (12:00 – 18:00)
● formowanie szkła na palniku gazowym: Weronika Sroczyńska
● pokazy techniki szklanej mozaiki: Paulina Kaleta
●Szklany ślad: pamiątka z Gór Izerskich.
Warsztaty tworzenia zielonego sekretnika:
Jagoda Nowak-Bieganowska

Sobota, 15 sierpnia (12:00 – 18:00)
● pokazy dmuchania szkła przy piecu plenerowym:
Jakub Kwarciński Wojciech Boś i Natalia Komorowska
● formowanie szkła na palniku gazowym: Weronika Sroczyńska
● pokazy techniki szklanej mozaiki: Paulina Kaleta
● pokazy techniki witrażowej: Natalia Dzidowska

Niedziela, 16 sierpnia (12:00 – 18:00)
● formowanie szkła na palniku gazowym: Weronika Sroczyńska
● pokazy techniki witrażowej: Natalia Dzidowska
● pokazy techniki szklanej mozaiki: Paulina Kaleta
● wystawa powstałych prac

Kuratorzy projektu: Natalia Dzidowska i Natalia Komorowska

Organizatorami wydarzenia są: Związek Artystów Szkła, Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Współorganizatorzy: Stacja Turystyczna Orle, Koło Naukowe Studentów Katedry Szkła “Poziom 2” Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Samorząd Studencki Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu.
Partnerzy: Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze, Towarzystwo Izerskie
Partnerzy medialni: Dobre Wnętrze, Szkło i Ceramika, Góry Izerskie, Szklarska Poręba
Projekt dofinansowany  z Budżetu Województwa Dolnośląskiego
Dofinansowano ze środków współorganizatorów: S​tacja Turystyczna Orle, Samorządu Studencki Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu.

Sposób działania natury, bezlitośnie konsekwentny i nieodwracalny, wydaje się okrutny, a na obserwowane zmiany podyktowane przez czas godzimy się nie bez bólu.

Łatwiej jest zrozumieć i zaakceptować zależność od czasu, kiedy przyglądamy się kondycji natury w ogóle, niż gdy patrzymy na to, co dotyczy nas bezpośrednio, i na porządek świata ustalony przez nas. Naturalny rytm czasu w naszej kulturze jest odbierany przede wszystkim jako monotonny odgłos przemijania. Świadomość „naszego czasu” dotyczy raczej jego wymiernego aspektu, a nie doświadczania go we względnej, efemerycznej postaci. Dostrzegamy „materialność” czasu poprzez widoczne zmiany, ale ruchomy proces ich powstawania często umyka niezauważony. Trwałość wydaje się bardziej honorowana niż przemijanie. Bez względu jednak na sposób rozumienia i oceniania Czasu zasługuje on na hołd jako niepokonany bohater abstrakcyjny. Dlatego postawiłem na linii biegnącego czasu „pomnik” ku jego czci. Wychodząc poza utartą tradycję zachowywania pamięci po wielkich wydarzeniach i ich autorach, skonstruowałem Maszynę z kamienia i lodu, w której na naszych oczach dokonuję się przemiana żywiołów. Maszyna Czasu jest postawiona ku czci czasu, a jednocześnie na jego żer; jej intencją nie jest trwanie, istnieje ona bowiem tylko jako przezroczysty, chwilowy artefakt uświadamiający nam potęgę czasu. Ta znikająca konstrukcja zawiera w sobie także paradoksalne pragnienie stawiania oporu jego niszczącym właściwościom. Poprzez krótkotrwałe zdarzenie artystyczne chciałbym zainicjować wrażenie zapisujące się w pamięci, której naturą jest wieczna walka z czasem.

Na wrocławskim Rynku na początku lat dziewięćdziesiątych XX w. uruchomiłem Lodowe zegary, które odmierzały czas mieszkańców miasta. Z lodu, granitu, stali i ognia konstruowałem metaforyczne maszyny (Topnienie 1993, 1 m wody = 1 m ognia 1994, Ciepło topnienia 1995), wyrażając wciąż żywą tęsknotę człowieka do zbudowania urządzenia obserwującego czas, jego naturę i charakter. Były to dla mnie szczególnie ważne działania, a ich industrialna spektakularność i skala dodały mi koniecznej wiary w siebie, i, co najważniejsze, również w to, że jestem w stanie tą energią pozytywnie zarazić innych. W późniejszej mojej działalności widać, jak bardzo ważny i niezbędny był to dar – wykrzesania energii z innych ludzi w celu realizacji abstrakcyjnych idei. Zawsze to podkreślam, że Pomniki Czasu mogły zaistnieć dzięki zaangażowaniu i pasji wielu ludzi, dla których jestem tylko siłą sprawczą.

Ponad ćwierć wieku temu podjąłem heroiczną próbę wizualizacji Czasu i przedstawienia go w formie plastycznego komunikatu. Lód idealnie reprezentuje naturę przemijania, a jego kondycja w metaforycznym ujęciu jest niezmiernie bliska naszej, ludzkiej kondycji. W przypadku Pomników Czasu mamy do czynienia z dużą kompresją egzystencji lodowej bryły w stosunku do czasu, jakim dysponuje człowiek. Dzięki plastycznemu umocowaniu, stwarzam artystyczny incydent, czyli sprzyjające warunki do umownej obserwacji czasu. W trakcie akcji poddawani jesteśmy próbie akceptacji nieuchronności zdarzeń, w których wszyscy uczestniczymy.

Maszyna Czasu to rodzaj stalowej konstrukcji (klatki), w której ażurowym wnętrzu odbywa się na oczach publiczności spektakl transformacji żywiołów. Widzowie mogą obserwować tę przemianę podczas fizycznego procesu zamiany ciała stałego w wodę i eteryczny gaz. Za pomocą działania czasu, odgrywającego kluczową rolę narratora i cichego bohatera, możemy zauważyć proces przemiany. Oczywiście nie bez znaczenia są pozostałe żywioły, które odczuwamy w postaci ciepła, wilgotności powietrza oraz grawitacji. Spektakl odgrywa się na żywo, dzieje się na naszych oczach i jest rozpisany na wielogodzinny, a może nawet wielodniowy proces monodramu jednego aktora – Czasu.

Pomniki Czasu potrafią zatrzymać ludzi, zachęcić do udziału w niełatwej sztuce koncepcyjnej, a zwłaszcza w jej efemerycznej odsłonie. Wydaje się, że ten fenomen karmi się naszym strachem; witkacowskim bólem istnienia i tajemnicą bytu, nostalgią przemijania, „smutkiem szczęścia” Leopolda Staffa, a w końcu atawistycznym lękiem przed śmiercią. Pomniki Czasu w sposób metaforyczny przetransponowały te obawy i zahibernowały je w lodową bryłę tymczasowego przetrwania. W tak zaaranżowanej narracji przemijania odnalazłem swój język opisu czasu w sztuce, a ponieważ ten wątek mechaniki świata dotyczy nas wszystkich, staje się on uniwersalny. We wspólnym odczuwaniu upływu czasu tkwi siła oddziaływania tego cyklu. Używam abstrakcyjnej formuły do przedstawienia swoich przemyśleń i przeczuć, by po chwili poprowadzić odbiorcę do sedna i istoty moich intencji. Gdy publiczność je odkrywa, staje się odrobinę silniejsza w swojej indywidualnej bitwie z czasem.

Maszynę czasu zaprojektowałem z wykorzystaniem pierwiastka hipnotyczno-magicznego, jaki występuje w relacji artysty z odbiorcą. To rodzaj niesymetrycznej symbiozy, zwłaszcza w sytuacji, gdy społeczeństwo odrzuca pracę artystów, nie zdając sobie sprawy, jak wiele wnoszą w jego życie. Hipnotyzer-artysta ma za zadanie uwolnić widza od natarczywej potrzeby nazywania na rzecz poznania sztuki takiej, jaka ona jest w swej istocie. Ta natrętna potrzeba odwoływania się do realności wynika z archetypicznego lęku przed nieznanym. Warunkiem przeprowadzenia udanej terapii i seansu hipnotycznego jest współpraca. Kiedy artyście uda się uwolnić widza od strachu, on zaakceptuje to, co niezdefiniowane.

Analizując Pomniki Czasu należy także wspomnieć o aspekcie ekologicznym, integralnie wpisanym w ich przesłanie. Czy na początku lat dziewięćdziesiątych ktoś słyszał o topniejących lodowcach? Niewiele mówiło się, zwłaszcza w Polsce, o narastającym problemie globalnego ocieplenia i jego konsekwencjach, a jeżeli już, to najwyżej wspominano o rosnącej dziurze ozonowej, z którą świat uporał się, zatrzymując jej rozrost. Niewątpliwie Pomniki Czasu, nawet jeśli oparte tylko na intuicji, antycypowały zagrożenie topnieniem lodowców, z jakim ludzkości przyszło się zmierzyć na początku nowego tysiąclecia. Dzisiaj to już nie intuicja artysty, lecz realne zagrożenie dla świata i wielkie wyzwanie dla ludzkości.

Wydarzenie realizowane w ramach Sympozjum Wrocław 70/20
Projekt współfinansowany jest z Budżetu Województwa Dolnośląskiego

Organizator: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Partner: Gmina Wrocław

Patronat honorowy:
Pan Cezary Przybylski – Marszałek Województwa Dolnośląskiego
Pan Jacek Sutryk – Prezydent Miasta Wrocław

TOMASZ DOMAŃSKI. MACHINE OF TIME

The ways of nature, ruthlessly consistent and irrevocable, seem cruel, and our acceptance of the changes we observe that are forced by the passing of time is far from painless. It is easy enough to comprehend and accept the fact that time impacts on things when we regard the condition of nature as a whole, but not so in the case of things that affect us directly, or the order of the world we have created. The natural rhythm of time is mostly viewed as a monotonous sound of transience in our culture. The awareness of “our time” is related, first of all, to its measurable aspect, rather than to experiencing it in a relative, ephemeral form. We notice the “materiality” of time through perceivable changes, but the ongoing process of their development tends to remain unrecognised. Stability seems more respected than temporariness. Still, regardless of how Time is understood and evaluated, it deserves to be paid a homage to as an invincible abstract hero. So I have put up a “monument” to time, on the line of the passing time. Discarding the time-honoured tradition of commemorating great events and their doers, I have built a Machine of stone and ice, and in it a transformation of elements occurs before our very eyes. The Time Machine has been made to celebrate time, and to be devoured by time; the intention behind it is not perseverance as it constitutes nothing more than a transparent and momentary artefact, making us realise the might of time. This disappearing structure contains a paradoxical will to resist its destroying properties. With this short-timed artistic event I would like to initiate an impression that gets imprinted in memory which, by nature, eternally fights with time.

In the early 1990s, I set Ice Clocks in Wrocław’s Market Square, measuring time for residents. I have constructed metaphorical machines out of ice, granite, steel and fire (Melting 1992, 1 m3 water = 1 m3 fire 1994, Heat of Fusion 1995), expressing the never-ending human longing to build a machine monitoring time, its nature and character. These works meant a great lot to me; their industrial conspicuousness and scale bolstered the necessary confidence and, more importantly, made me capable of sharing this energy with others. It is obvious from my later work that this gift was truly vital – to invoke energy in other people to put abstract ideas into action. I always like to stress the fact that the Monuments of Time were possible due to the involvement and passion of many people, with me as a mere driving force.

More than a quarter century ago, I made a heroic attempt at visualising Time and depicting it as an artistic message. Ice is perfect for representing the nature of passing, and from a metaphorical perspective its condition is akin to our human condition. In the Monuments of Time the existence of the ice chunk is vastly compressed in relation to the time people have at their disposal. The creative context helps me arrange an artistic incident, or favourable conditions for conventional observation of time. In the course of action, we are put to a test for acceptance of the inevitability of things we all are part of.

 The Time Machine is an openwork steel structure (cage) for the audience to watch the spectacle of transforming elements. Viewers can observe the transformation in the physical process of a solid turning into water and aerial gas. With the working of time, the narrator playing the key role and the hidden hero, we may perceive the process of change. Naturally, other elements are not meaningless, and we feel them as heat, humidity and gravitation. This is a live spectacle, happening in front of our eyes, planned for a many-hour and even many-day monodrama for one performer – Time.

The Monuments of Time can stop people, encourage them to partake in demanding conceptual art, and especially its ephemeral form. It seems to me that the phenomenon feeds on our fears; Witkiewiczesque pain of existence and mystery of being, the nostalgy of passing, Leopold Staff’s “sadness of bliss” and, lastly, the atavist fear of death. The Monuments of Time metaphorically transferred these fears and hibernated them in an ice chunk of temporary survival. This way of narrating transience allowed me to discover my own artistic language to describe time, and as this piece of world mechanics affects all of us, it becomes universal. The power of this cycle comes from the shared experience of passing time. I use an abstract formula to express my reflection and intuitions to soon enough take the viewer to the very core and essence of my intentions. When viewers discover them, they become a bit stronger in their individual battles with time.

When designing the Time Machine, I used the hypnotic-magical element of the relation between the artist and the beholder. It is an asymmetrical symbiosis, especially when the society rejects artistic work, unaware of its importance in social life. The task of a hypnotiser-artist is to emancipate the viewer from the pressing urge to designate for the benefit of recognising art for what it really is. This pressing need to refer to reality results from the archetypal fear of the unknown. For a therapy or a hypnosis session to be successful, cooperation is crucial. When the artist succeeds in liberating the viewer from fear, the viewer will accept the undefinable.

Analysing the Monuments of Time, the ecological aspect should also be taken into consideration as it is an integral part of the message. Did anyone in the early 1990s hear of melting glaciers? There was little talk about them, especially in Poland, about the growing problem of global warming and its consequences, and if it was talked about the expanding ozone hole, which the world has since managed to stop growing, was discussed. Undoubtedly, the Monuments of Time, even if based exclusively on intuition, anticipated the danger of melting glaciers that humanity faced at the beginning of the new millennium. Today, it is no longer artistic intuition but a real threat to the world, and a massive challenge to the human race.

Project organized as part of the Symposium Wrocław 70/20
Project is co-financed from the budget of the Lower Silesian Region

Organizer: Culture and Art Centre in Wrocław – Cultural Institution by Government of the Lower Silesian Region
Partner: Municipality of Wrocław

Honorary patronage:
Mr. Cezary Przybylski – Marshal of the Lower Silesian Region
Mr. Jacek Sutryk – Mayor of Wrocław

e-Glass Festival 2019

Artyści: Brent Cole, Teresa Cukier, Mariusz Łabiński, Kamila Mróz, Andriy Petrovski, Karolina Spiak, Igor Wójcik, Witold Vito Wójcik

Studenci: Barbara Bodio, Beata Dołęga Kozierowska, Julia Lashina, Diana Szydłowska

Kurator wystawy: Mariusz Łabiński

Prace prezentowane na wystawie zrealizowane zostały podczas Dolnośląskich Warsztatów i Sympozjum Szkła Artystycznego. EWOLUCJA w dniach 18-27 lipca 2019 roku, zorganizowanych przez Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu. Jest to kontynuacja tradycji festiwali e-Glass odbywających się od 2008 roku, unikatowego w skali kraju przedsięwzięcia, którego ideą jest wymiana doświadczeń w dziedzinie sztuki i wzornictwa szkła, wdrażanie innowacyjnych i odtwarzanie starych, często zapomnianych, technik formowania szkła na gorąco, edukacja artystyczna, twórcze podejście do materii szkła oraz jego popularyzacja.

W ramach projektu odbyły się otwarte dla publiczności pokazy i warsztaty wykonywania witrażu, formowania szkła na palniku gazowym i hutniczego formowania szkła na gorąco, warsztaty projektowania szkła dla studentów, działania plenerowe oraz sympozjum poświęcone szkłu artystycznemu i użytkowemu w kontekście współczesności i historii. Większość wydarzeń odbyła się na południu Dolnego Śląska, w uznanym od wieków ośrodku hutnictwa szkła, na pograniczu Karkonoszy i Gór Izerskich. Projekt realizowano: w Leśnej Hucie (Szklarska Poręba), w Hucie Szkła Martin Štefánek w Desnej (Czechy) oraz na terenie dawnej Huty Karlsthal, obecnie Stacji Turystycznej ORLE (Szklarska Poręba-Jakuszyce).

W artystyczno-edukacyjnym przedsięwzięciu udział wzięli artyści, studenci, historycy sztuki, hutnicy i technologowie szkła. Swoje projekty realizowali studenci z Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu: Barbara Bodio, Beata Dołęga Kozierowska, Julia Lashina, Diana Szydłowska, dzielący się swoją wiedzą i doświadczeniem artyści Brent Cole, Teresa Cukier, Mariusz Łabiński, Kamila Mróz, Andriy Petrovski, Karolina Spiak, Igor Wójcik, Witold Vito Wójcik oraz prowadzący warsztaty plenerowe: Wojciech Boś, Peter Glosik, Jakub Kwarciński.

Wymiana doświadczeń, doskonalenie warsztatu, nowe inspiracje, eksperymenty, zaowocowały znakomitymi dziełami sztuki i wzornictwa szkła, które można zobaczyć na wystawie.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz Budżetu Województwa Dolnośląskiego.

Organizator: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Współorganizator: Centrum Dziedzictwa Szkła Krosno

Patroni medialni: Telewizja Polska Oddział Wrocław, tuWrocław.com, dwumiesięcznik „Szkło i Ceramika”, miesięcznik „Odra”, „Pismo Artystyczne Format”

Partnerzy: Stacja Turystyczna ORLE, Towarzystwo Izerskie

SZTUKA IDZIE NA WOLNOŚĆ
spotkanie promujące książkę

30 grudnia 2019 roku, godzina 15:00
Galeria FOTO-GEN Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu
pl. bpa Nankiera 8, Wrocław

Prowadzenie: Agnieszka Chodysz-Foryś, Manfred Bator
Paneliści: Mirosław Jasiński, Piotr Lisowski, Igor Wójcik

Książka pod wspólną redakcją:
Juraj Čarný, Agnieszka Chodysz-Foryś, Richard Drury, Ábel Kónya, Marek Sobczyk, Igor Wójcik

Autorzy tekstów:
Kata Balázs-Eszter i Ágnes Szabó, Juraj Čarný, Jolanta Ciesielska, Richard Drury, Mirosław Jasiński, Ábel Kónya, Piotr Lisowski, Zsolt Petranyi, Mira Sikorová-Putišová, Marek Sobczyk, Igor Wójcik

Przygotowywana przez OKiS publikacja Sztuka idzie na wolność ma na celu ukazanie fenomenu na skalę światową, jakim była działalność artystyczna w latach 80. w krajach Europy Środkowej, w których niezależna kultura, obejmując swym zasięgiem różne środowiska, stanowiła jeden z najistotniejszych elementów aktywności społeczeństwa podziemnego. W publikacji zostaną prześledzone najważniejsze zjawiska artystyczne tego okresu, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które w swojej warstwie narracyjnej i formalnej związane były z ideą wolności; zarówno w odniesieniu do sytuacji politycznej, społecznej, jak i braku osobistego zniewolenia związanego z autonomią sztuki i prawem do nieskrępowanej kreacji. Istotne będzie ukazanie różnic w przebiegu tych schyłkowych dla komunizmu lat w poszczególnych państwach regionu: Polski, Czech, Słowacji i Węgier.

Sztuka idzie na wolność pod zbiorową redakcją: Igora Wójcika (PL), Agnieszki Chodysz-Foryś (PL), Marka Sobczyka (PL), Abla Konya (HU), Richarda Drury (CZ), Juraja Carnego (SK), będzie złożoną analizą sytuacji kulturowej lat 80. w krajach tzw. Grupy Wyszehradzkiej. Płaszczyzną łączącą będzie podobna sytuacja polityczna tego okresu w naszych krajach i podobne formy ekspresji środowisk twórczych tamtych czasów. Jednocześnie, będzie to też zestawienie kilku odrębnych, autorskich analiz tego okresu, dedykowanych konkretnym zjawiskom w konkretnych miejscach i czasie.

Wybór takiego obszaru badawczego stanowi rozwinięcie wcześniejszych projektów wystawienniczych i wydawniczych OKiS będących refleksją nad konkretnymi zjawiskami artystycznymi z tego przełomowego dla losów Europy okresu historii. Warto spośród nich wymienić pierwszą, tak dużą wystawę polskiej sztuki lat osiemdziesiątych pt. Republika bananowa. Ekspresja lat 80. , a także wystawę czeskiego malarstwa pt. Zarekwirowano, nawiązującą do zatrzymanych na granicy przez czechosłowacką służbę bezpieczeństwa prac artystów przy okazji Przeglądu Niezależnej Kultury Czeskiej i Słowackiej w 1989 we Wrocławiu. Pojawią się także nawiązania do wydanych przez Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu w 2008 roku dwóch teoretycznych opracowań tego okresu: katalogu Republika bananowa. Ekspresja lat 80. i książki Suplementy do sztuki polskiej lat 80., pod redakcją Jolanty Ciesielskiej.

Ze strony polskiej pojawią się teksty między innymi Jolanty Ciesielskiej, Mirosława Jasińskiego, Piotra Lisowskiego, Marka Sobczyka i Igora Wójcika. Stronę czeską reprezentował będzie Richard Drury, Słowacką Juraj Čarný i i Mira Sikorová-Putišová, węgierską zaś Ábel Kónya, Kata Balázs-Eszter i Ágnes Szabó i Zsolt Petranyi. Książka zawierać będzie bogatą dokumentację dzieł i fotografie archiwalne.

Książka wydana zostanie w 2 wersjach językowych: polskim i angielskim w 2020 roku.

Organizator: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz Budżetu Województwa Dolnośląskiego

Wystawa prac Moniki Aleksandrowicz w Muzeum Regionalnym w Środzie Śląskiej

„Próba uchwycenia twórczości Moniki Aleksandrowicz przy pomocy standardowych narzędzi krytycznych nastręcza pewne trudności. Opis rozmywa się, ponieważ szeroki zakres zainteresowań artystki nie ułatwia zadania.

Z jednej strony mamy tu refleksję na temat semantyki i konceptualną hiperprecyzję odsyłającą w pobliże takich obszarów jak poezja konkretna, książka artystyczna czy literatura, z drugiej natomiast opowieść o rozpadzie znaku jako takiego czy niemożności opisu w ogóle.

O ile w pracach konceptualnych Aleksandrowicz pozostawia jeszcze odbiorcy odrobinę komfortowej ciszy, niezbędnej do kontemplacji, o tyle w twórczych modulacjach rzeczywistości czy podczas igrania z kategorią przypadku, niepokój publiczności uruchamia się niemal natychmiast i jest konwulsyjny. I choć Bretonowskie porzekadło „piękno będzie konwulsyjne, albo nie będzie go wcale”, artystka przekracza o całą epokę, sztuka autorki Zbiorów rozmytych, wydaje się być szczególnie blisko człowieka, jego lęków, ograniczeń, niedoskonałości, wreszcie błędu, który przeraża w tym samym stopniu, co inspiruje.

Monika Aleksandrowicz podąża własną ścieżką, unikając łatwych patentów, stąd jednoznaczna kategoryzacja jej twórczości nie jest możliwa. Poszukiwanie języka staje się językiem.”

Marcin Karnowski

Monika Aleksandrowicz absolwentka Wydziału Malarstwa wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych (1999) oraz Filozofii na wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego (2001). Dyplom w pracowni prof. Wandy Gołkowskiej (aneks z ceramiki artystycznej w pracowni prof. Stanisława Szyby). W dorobku artystycznym artystki znajduje się ponad 50 wystaw zbiorowych, sympozja poświęcone sztuce konceptualnej oraz ekspozycje indywidualne, które organizowane i prezentowane były między innymi: w Belgii, Hiszpanii, Islandii, Norwegii i w Polsce – Warszawie, Wrocławiu, Toruniu, Zielonej Górze, Lesznie, Lublinie i Lubinie.

Organizatorzy:
Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Muzeum Regionalne w Środzie Śląskiej

Wystawa dofinansowana z Budżetu Województwa Dolnośląskiego

Reportaż: Noc Performerów vol.3
Autorzy: Dvj Tomasz Mniamos
Producent: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu

Noc Performerów
12 grudnia 2019, godz. 20.00
DK Luksus, ul. Wita Stwosza 16, Wrocław