Łukasz Jasek, Aleksandra Kasprzak, Agnieszka Rykowska, Radosław Korban

Łukasz Jasek

praca nad sobą

robię na strefie

dyskomfortu, tutaj

remont trwa wieczna rozbiórka

gruz nieba sięga i nikt nie wynosi

ja też wynieść się nie chcę nie umiem

budynek chroniony na orzeczenie o niepełnosprawności

a obiekt to obiekcji

do siebie samego

lada dzień grozi zawaleniem

przecież fundamentów mam brak i podstaw

też przecież

tutaj mieści się magazyn

do trzymania toksyn

z dala od miasta i ludzi

zakaz wstępu zamknięty na klucz

od środka jestem bez okna

i światła brak, choćbym chciał odejść –

nie wiem w którą to stronę, wyważyć bram

sił nie mam również

ja to

kompleks kompleksów

wszystkie nie działają tak samo

wpływając na siebie tworzą destrukt

topi się wszystko, póki co

na wierzch wyjście zbyt wcześnie

umysł to archiwum

w nim katalogi skatologii

nasrane w głowie, ciągle się nowy ktoś

wypróżnia, może dlatego jest próżna

a choć pełna – to pusta

cokolwiek bym zrobił – wyłącznie gówno

zapadam się w sobie

zapada noc i odbijam się w szybie

odbija mi na widok

odbija mi się na widok

powstrzymuję wymioty

chadzka późnoporna

Wieczorem idę na party

Kolejną spędzę w częściach

nie do poskładania noc drogą,

w połowie zaklinuję się w klinach

Mróz mnie przeszywa

Łata mnie lata stres

kolorami najróżniejszymi w bohomaz

nieboski na szmacie dziergany

Jeszcze tylko troszkę

dobodźcować się nienawiścią

i można zasnąć bez winy poczucia

kręci się sen

z boku na boku obroty

aż zmęczony

wstaję i przeżywam jak mantrę

ciągle dzień sam ten

Jestem żyty – napisał Poeta

– Jestem zużyty – dodaję od siebie;

odchodzę, tak długo, aż horyzont mnie zniknie

będę wdzięczny jeśli

uwiecznisz moment jak coś w czegoś brak się zamienia

jestem na końcu języka

gdy zadrży w fasadach

świat wyda się z wielkiej płyty

chór dźwięków nieludzkich

bo

jedni są muszki

a inni ropuszki

kto dwa razy do tej samej rzeki nie wchodzi

z całą pewnością okazji nie miał pełzać przez Atakamę

kto mówi, że myślenie nie boli,

z całą pewnością nie myślał o tobie mną będąc

ciągle siedzisz mi

w głowie mam burdel

więc się nie dziw

że ciebie za kurwę

niedługo umrę

czuję, że może to kwestią być dni

możesz napluć na trumnę

jeżeli pozwoli to dalej żyć ci

jeżeli

dzisiaj jest kontynuacją przeszłości –

to najgorszy dzień w moim życiu.

jeżeli

dzisiaj jest początkiem przyszłości –

to najlepszy dzień w moim życiu.

stoję przy oknie patrzę na rynek

w żyły miasta wpuszczane krople

nie rozumiem dlaczego

okupują wyłącznie aortę

ja

osobowości mam

równoległe wszechświaty

wszystkie równo są ległe

osobowości mam

dokładnie szesnaście dzisiaj

siedem na wczoraj

i zero w tamtym tygodniu

słyszę sentymenty

tzn smęty i męczy

mnie to

mam plamy na ego

i plany na przeszłość

mam plany na ego

i plamy na przyszłość

przematrioszkowałem się troszkę

wyjść z siebię nie potrafię, przysięgam

choćby świat miał się skończyć

duszy torsje

dzielę na porcję

co rano łykam atrament

by na wieczór mieć czym wypluwać lament

jutro plagiatem

wczoraj będzie słabo odbitym

kończy tusz się do życia

kaleka kalka

tłum ratunkiem weń tłumię

się tłumnie, ewentualnie trunkiem

wody

ludzie-wody

przez przeźroczyste patrzą źrenice

choćby byli na planie pierwszym

to tła kolor przejmują potulnie

ludzie-wody

do kształtów wpadają

stając się kwadratem owalem

albo czymkolwiek w zależności od formy

nie mamy charakterów stabilnych

tylko próbujemy się dostosować

zdarza się nam wylewać ponad stan

płytkiego talerza

i zdarza mnie się być żałosną spluwą

w pięciolitrowym baniaku

zdarza mi się próbować

kapaniem próbować wypełnić

fraktale w które trafiłem przypadkiem

i zdarza mnie się wyparowywać

będąc kroplą-drobiną w tobie-basenie

Aleksandra Kasprzak

pokot

gdy oddałaś naszego kota płakałam tygodniami

zaciskałam pięści na rozgrzanych palnikach nie parzyłam

malinowych herbat lecznicze właściwości cytryn

wpadały mi do oczu krople gdy oddałaś naszego kota

na wieś zagryzły go psy z podwórka jego małe

łapki trącające poduszkę znieruchomiały na cmentarzysku

biedronek owczarek niemiecki został nowym królem

była jesień szybko robiło się ciemno nocami

szukałam ostrych krawędzi gdy oddałaś naszego kota

zbrzydło mi sadzenie pestek awokado

wrzeszczenie roda stewarta seks na balkonie

wszystko zostało takie samo śmiałaś się ze sposobu

w jaki układam język przy mówieniu rozbrat

i ja też się śmiałam

choć wolałabym nie

w niedzielę piorę skarpetki

nie do pary nie do wiary

ojciec opowiadał że w kapsułce

siedzi zawodowa praczka

ale w nocy śpi bęben

kręci się jak pusta sokowirówka

po pięciu piwach opowiadał

że to wszystko stek bzdur

cała ta praca gówno warta

a w kapsułce siedzi stary

dobry szop pracz

przy rosole nie przepraszał

przy pomidorowej nie łkał

czasem odbijały mu się

ścieki przy drugim piwie

jadł je łyżką z głębokiego talerza

podkradałam mu drobne

łyczki to nie było zbyt smaczne

nosił wykałaczki i je też ukradłam

gdy rzygał po obiedzie w wannie

operacja na otwartym

sedesie przekułam sobie

ucho i kapsułkę nie wyszła

żadna praczka ani nawet szop

wczoraj umarł pijak i kłamca

wojna polsko-polska

z dniem 8 czerwca 2021 następuje

zakaz organizacji heteroseksualnych wesel

w piątki zamknięte zostaną księgarnie

(nie dotyczy tych w których sprzedawane są

książki jana pawała II) hotele dostępne są

dla poetów poniżej piątego roku życia

pisarzy fantastyki ze stwierdzonym upośledzeniem umysłowym

i pani z ulicy wirusowej 13 (dzwoniła z prośbą o hotelowy azyl

z powodu sąsiadów spoza zakonu pfeizera strzelających do niej

ramiączkami stanika) niezmiennie obowiązuje nakaz publicznego

popijania yerba mate w latach przestępnych restauracje dopuszczone są

do sprzedaży spleśniałych dań na wynos pod warunkiem

uśmiechu wszystkich pracowników

zgodnie z powyższym polska rozdarła się na dwie połowy

sera pleśniowego jedni mówią że w szczepionkach

wirują mrówki ze wścieklizną które piją szoty z krwi

drudzy robią sobie selfie z podpisem

bill gates pokieruj moim życiem

może lepiej to ogarniesz

Matrioszka

W Rosji bicie żon jest dozwolone

raz w roku i nazywa się drobnym wykroczeniem

jak obrywanie szyszek, płoszenie saren.

Anonimowy donos Eleny z podbitym okiem,

potem pogawędka z kumplem na komisariacie i kielich na hejnał.

Każdy szanujący się Rosjanin ma prawo sprawdzić zasięg ręki, przetestować

prędkość pięści i dopóki nie leje się krew – obiad na stole,

niedzielny spacer. Elena omija lustra,

kałuże, szyby aut. Skąd wiedział, że minął rok,

czy prowadził specjalny kalendarz, odliczał dni,

zaznaczył datę flamastrem? Elena nosi krwiaki

na szyi jak korale. Motto w salonie – bij babę młotem,

stanie się złotem. Syn, zgodnie z tradycją,

katuje żaby. Elena nocami przechodzi ewolucję

z kobiety w babę.

Matka powtarzała: siedź, babo, przy swoim

krzywym wrzecionie, nie wtrącaj się –

mężczyźni muszą sobie czasami

pofolgować. Matka powtarzała:

podskakuje dupą baba, a do sprawy się nie nada,

więc ugniataj ciasto, ugniataj ziemię,

masuj swoją twarz.

W Rosji bicie żon jest dozwolone

raz w roku, nie kończy się wódka,

kobiety masują niebieskie twarze.

Elena płacze, gdy córka pyta

o najlepszy soundtrack do gwałtu.

Agnieszka Rykowska

Bagaż

pękła jak balon

na milion kawałeczków

ale gdzieś w oddali
pan mówił że je pozbiera

tak żeby uwierzyła

że świat nie różni się od jej wierszy

najadła się
przebyte ciąże na to pozwalały

a potem okazało się że tylko puchła

od toksycznych ludzi

Zapatrzona

na dojrzałe winogrona

nad którymi pochylała się uliczna przekupka

weszła w ruch rozruch

koła na szczęście obracały się powoli

i był krzyk maszynisty

krzyk czasem zmusza do odejścia

ale też chroni przed stoczeniem

w koniec drogi nie wiadomo jakiej

albo na skróty gdzie można wdepnąć w mokry asfalt

zapatrzona w rzeczywistość

weszła w odjeżdżający tramwaj

dziś już wie że ważny jest

najmniejszy instrument element gry

bo w każdej chwili może się zapętlić

lub nawinąć przedwcześnie na magnes śmierci

Gorący obrazek

zobaczyła trzy kobiety

przypominały koty syjamskie
widziała ukradkiem ich uśmieszki
nie były zbyt przychylne dla kasjerki
ubrane w szpilki i dopasowane opinające
młode ciała kremowe sukienki

gdy odchodziły falowały ich kształtne biodra
niczym na horyzoncie plazma drżącego ciepła
kupiły wódkę dużego bociana
strach pomyśleć o ich odlocie

Pomarańcza

piękna pełnia

na niebie duża pomarańczowa kula

dostała smsa od syna że wróci późno

widzi chłopca jadącego na rowerze

jest tak daleko

a ona już obrała pomarańczę

później zakocha się w mężczyźnie

który powiedział:

unicestwij liczbę zatańcz pomarańczę

Za daleko I

Edo

kochali się
do nieprzytomności

ale gdy leżał pod maską tlenową
to nie ona zmieniała mu pampersa

Za daleko II

trzyma ją na dystans

w snach chodzą
brzegiem morza

nie rozbiorą
się dla siebie
dlatego podglądają nudystów

tylko w wierszach się obnaża
pyta czy z nią spał wczoraj

Radosław Korban

Na drugim planie

za wszelką cenę

próbuje się wkupić

zatacza kręgi

trafiony

choćby spojrzeniem

kończy pod ścianą

kisząc w kapturze swój dzień

a gdy jest już po wszystkim

na szkolnym boisku

w towarzystwie piłki

mierzy się

z zachodem słońca

po czym wraca

do domu i więdnie

jak niepodlewana zamia

Tydzień pisany nałogiem

Już od brzegu szukał wtorku,

lecz wybrzmiał i błagał o ulgę

w środę. Nie było mu dane,

więc zataczał los o czwartek,

czekając na zbawienie w piątek.

Sobota wyła życiem, a niedziela

bolała jak umieranie.

Cmentarz

Wybacz,

nie po drodze mi

na cmentarz.

Szum z pobliskiej

autostrady sprawia,

że nie słyszę

serca.

Mężczyzna z wózkiem

spacerując

przez sam środek dnia

mierzy wysoko

w górę

a tu na dole

ktoś kwili

ktoś woła o wszystko

ktoś przejrzał

na oczy

Krótki wiersz o samotności

W zasadzie

jest już gotowy.

Brakuje mi tylko

dwóch słów.